Keiharde boekentips (en antitips) voor die donkere dagen

Nu de donkere dagen zijn wedergekeerd en het tijd is om kaarsjes (KAARSJES) aan te steken, je wollen deken tevoorschijn te halen én met een goed boek op de bank te zitten, hebben wij voor jullie het allerbeste en het allerslechtste van de literaire (soms-niet-zo) meesterwerken geselecteerd die Keihard Boeken de afgelopen jaren heeft gelezen. Graag gedaan.

Deze wil je lezen:

East of Eden – John Steinbeck
Prachtig, groots en meeslepend verhaal dat meerdere generaties beslaat en zich afspeelt in het landelijke Californië (Salinas) van begin twintigste eeuw. Losjes gebaseerd op Genesis is dit het verhaal van twee broers die vechten om de liefde en goedkeuring van hun vader. Tevens het eerste boek dat Oprah ooit aanraadde voor haar book club, maar laat dat je vooral niet tegenhouden.

Amerikanah – Chimamanda Ngozi Adichie
Over een Nigeriaanse vrouw die naar Amerika verhuist, daar te maken krijgt met casual en niet-zo-casual racisme en daardoor aan het denken slaat over zichzelf, haar geschiedenis en de situatie in haar thuisland. Rauw, heftig en strak geschreven. Je vliegt erdoorheen en – mocht je ook een boekenclub hebben – er is genoeg om over te praten bij de bespreking.

The Great Gatsby – F. Scott Fitzgerald
Het allereerste boek van onze boekenclub. Daarna keken we de verfilming uit 2013 (oh, Leo…) die ook zeer de moeite waard is. Over een steenrijke oorlogsveteraan in de roaring twenties die zijn dagen vult met feesten waarmee hij indruk hoopt te maken op zijn grote liefde Daisy. We zeggen het maar vast: het loopt niet goed af. Maar anders zou het ook maar saai zijn, natuurlijk.

A Handmaid’s Tale – Margaret Atwoord
In het dystopische Gilead zijn bijna alle vrouwen onvruchtbaar. De weinigen die nog zwanger kunnen worden, worden ingezet als broedmachines voor de allerrijksten. Een pijnlijk actueel verhaal in een wereld waar mannen (nou ja, in Amerika dan) denken dat ze mogen bepalen wat vrouwen met hun baarmoeder doen. Niet vrolijk, wel noodzakelijk. En retegoed geschreven. En sinds kort is er het langverwachte vervolg, The Testaments, dat meteen bij verschijning genomineerd werd voor de Man Booker Prize.

De meester en Margarita – Michail Boelgakov
Een van de vele Russen (Toergenjev, Nabokov, Tolstoj, Dostojevski) die we inmiddels gehad hebben en met stip de meest memorabele. Een bizar verhaal met allerlei magische elementen waar je alleen maar meer lagen in ontdekt terwijl je het met anderen bespreekt. Leest niet heel makkelijk weg, maar voor een Rus toch vrij toegankelijk – volgens veel Russen is dit de beste Russische roman die ooit geschreven werd.

En deze kun je overslaan…

If on a winter’s night a traveller – Italo Calvino
Over het algemeen kun je de spelregel aanhouden dat als Rachelle een boek half heeft gelezen (of het uit frustratie na 20 pagina’s door de kamer heeft gesmeten), het een boek is dat je beter kunt mijden. Ze kwam niet verder dan hoofdstuk 4. Elk hoofdstuk begint een nieuw verhaal in het bestaande verhaal en djiezus maak gewoon eens een hoofdstuk af ofzo.

De kraanvogelvrouw – Patrick Ness
Eerst dachten we nog: best lekker leesbaar. Maar toen bleek het eigenlijk een chicklitverhaal in een zeer gekunsteld literair jasje. De symboliek klotst tegen de plinten en niemand weet waarom. Toch zeer goed ontvangen. Maar niet door ons.

Scent of a woman – Giovanni Arpino
Sentimentele troep. Je kan ook gewoon de film kijken. Die is met Al Pacino en hij kreeg er zelfs een Oscar voor. Niet veel beter dan het boek, maar het kost je in ieder geval minder tijd. 

The New York Trilogy
Hou je van postmodernistische semi-autobiografische literair snobistische detectiveverhalen? Dan is The New York Trilogy van Paul Auster wél wat voor jou! Maar niet voor ons. 

Goodbye to Berlin
We zouden willen dat we je kunnen vertellen waar dit boek over gaat. Echt waar. Maar verder dan ‘Het speelt zich af in Berlijn’ en ‘Het is autobiografisch en de auteur/hoofdpersoon wordt door één personage de hele tijd “Mister Ishiewood” genoemd en dat haalde het bloed onder onze nagels vandaan” komen we niet. Dat zegt waarschijnlijk meer dan genoeg.

Disclaimer: deze lijst is zorgvuldig samengesteld door Sara en Rachelle, maar is niet noodzakelijk een weerspiegeling van de meningen van andere boekenclubleden. Daarmee bedoelen we Ruis.

 

Bila met je benen op tafel

Als je al een tijdje rondloopt op een kantoor, ben je ongetwijfeld al eens benaderd voor een benen-op-tafel-, brownbag- of shoarmasessie. De eerste keer verslik je je nog in je gemberthee, maar voor je het weet sluit je enthousiast aan omdat deze sessie (die stiekem gewoon een vergadering is maar een gezellige andere naam heeft) je even doet ontsnappen aan de sleur van alledag. Waag het overigens niet om je benen op tafel te leggen tijdens een benen-op-tafel-sessie, want dat is uitdrukkelijk niet de bedoeling. Omdat vergaderen inderdaad een rotwoord is waarvan je spontaan begint te gapen, dachten wij: welke termen kun je nou nog meer verzinnen voor zoiets inspiratieloos als een vergadering? Nou, deze dus.

1. Schandpaalsessie
Als iemand iets heel erg fout heeft gedaan, is het wel zo aardig om daarover één op één verder te praten: wat ging er mis, en hoe kan het een volgende keer anders/beter. Toch zijn er mensen die dat liever en plein public doen. Ze plannen dan iets in met een passief-agressieve naam als ‘Evaluatie vergadering gisteren’ en iedereen weet dat de shit aan is. Waarom zou je dat nog willen verhullen? Als iedereen toch al weet dat één iemand de sjaak is, kan het voor de rest juist een feestje zijn. Willem regelt popcorn en Martine neemt flessen sinas en cola mee, gezellig naar de schandpaalsessie.

2. Apenkooiassemblee
Bij een vergadering is het doorgaans niet de bedoeling dat je veel beweegt. Daar schrikken de jongens van ICT alleen maar van en je bent ook moeilijk te verstaan als je net een handstand doet terwijl je je punt maakt. Een apenkooiassemblee lijkt in eerste instantie op een gewone vergadering, maar vergis je niet: als je goed kijkt, zie je dat onder de tafel iedereen de oefeningen doet die je ook altijd in een vliegtuig moet doen bij verre reizen. Afgezette voeten als gevolg van trombose komen de productiviteit immers niet ten goede. Het gaat er soms ruig aan toe op kantoor.

3. Het sorry-superdruk-symposium
Alle betrokken partijen willen deze (over het algemeen regelmatig terugkerende) vergadering het liefst gewoon helemaal overslaan. Maar het is nu eenmaal een moetje. Waarschijnlijk opgelegd door hoger hand die “het nuttig leek om jullie met elkaar in contact te brengen” zodat “iedereen op de hoogte is van wat er precies bij elkaar speelt”. We willen helemaal niet weten wat er bij elkaar speelt. Zo’n tien minuten vóór de vergadering plaatsvindt, mailt een van de partijen “dat ze het razend druk hebben en helaas andere prioriteiten moeten stellen” en de ander antwoordt “dat het ze eigenlijk ook wel goed uitkomt om hem te verzetten!!”. En dat blijft eeuwig doorgaan, als een soort werkcirkel van het leven, tot één van de genodigden het niet langer aan kan en het hele gebeuren afblaast. Of de pijp uitgaat.

4. Zitten-en-je-bek-houden-meet-up
Soms zijn er bijeenkomsten waarbij het eigenlijk absoluut niet de bedoeling is dat je ook maar enige input levert, maar je waar je wel geacht wordt gewoon te zijn. Je hoeft niet eens echt op te letten, want er komt toch geen concrete actie uit waarmee je iets hoeft te doen. Je hoeft het alleen maar aan te horen. Of in elk geval de impressie wekken dat je het allemaal aandachtig opneemt. Misschien moet je alleen zo nu en dan bevestigend je hoofd knikken, alsof je het helemaal mee eens bent met Karen van Boekhouding dat de cijfers écht uit het rood moeten komen en dat de oplossing daarvoor minder borrels houden op de afdeling is. Als Karen klaar is met haar monoloog mag je de benauwde vergaderzaal eindelijk uit en wordt het godverdomme wel eens tijd voor die borrel.

Een Norsk overraskelse

Wat is er beter dan twee mensen die het liefst álles in hun leven in een excelsheet zetten pas op een vliegveld te laten weten naar welke bestemming ze de komende drie dagen gaan, zodat ze weken van tevoren uit alle macht moeten proberen hun natuurlijke instinct om elke seconde van een stedentrip te plannen te negeren? Niets, zo dachten klaarblijkelijk vrienden T. en T. Dus met een cadeaubon van haar verjaardag (aka de belangrijkste dag van het jaar, aka zet hem alvast in je agenda, aka 18 april) op zak, planden Sara en Rachelle een sprs.me-trip.

Het concept is simpel: je boekt een vakantie zónder te weten waar je naar toe gaat. Natuurlijk kun je wel íets aangeven, zoals je comfortlevel, het aantal dagen, en eventueel grofweg waar in Europa. Kortom, je hoeft dus niet in een hostel te liggen met 10 snurkende en waarschijnlijk zeer benevelde Engelsen. Zo gezegd, zo gedaan. Drie dagen, ergens in Noord-Europa. Het enige wat je krijgt is het lokale weerbericht een week van tevoren. (Iets dat achteraf compleet nutteloos bleek, maar we lopen op de zaken vooruit). Het regelen van de reis via Srprs.me ging heel soepel en als extra verrassing hadden ze voor ons ontbijt geregeld in het hotel, jeej!

Toen onze trein zaterdagochtend de Schipholtunnel inreed, kregen we het eindelijk te zien. “Jullie gaan naar… Stavanger!” Wie kent het niet. Nou goed, ergens wisten we dat het in Noorwegen was, maar als je mentaal bent ingesteld op Kopenhagen of Stockholm, moet je toch iets dieper graven voor Stavanger. We hadden nog twee uur tot onze vlucht en dus precies genoeg tijd om alles te leren over deze Noorse havenstad. Het bleek de vierde grootste stad van Noorwegen met zo’n 130.000 inwoners, de foodiehoofdstad van het land (yessss) en je moest en zou een excursie doen naar Preikestolen, een enorme rots bij de fjorden. Ohja, en ze betalen met kronen. Dat lijkt kut, vanwege het omrekenen, maar blijkt een zegen: als je namelijk het hele weekend zou bijhouden hoeveel geld je echt aan het uitgeven was, zou je alleen maar huilend op je hotelkamer blijven.

Een snelle blik op Tripadvisor en het was volgens alle toeristen die ons eerder waren voorgegaan volkomen duidelijk waar we heen moesten: hoe dan ook het oude gedeelte van Stavanger, het Stavangermuseum, iets met Vikingen én op nummer 1 stond het Stavanger Blikjesmuseum. We horen jullie denken: wat een wereldstad, waarom gaat niet iedereen hier heen!! Maar dat was nog niet alles, Stavanger bleek ook te beschikken over maar liefst twee Michelin-sterren-restaurants. Op dag één besloten we het rustig aan te doen en banjerden we door het centrum, zodat we op dag twee en drie nog meer dan genoeg te doen hadden. Schijnbaar banjeren we alleen iets sneller dan anderen, want na een uur of drie hadden we dat centrum eigenlijk wel al gezien. En dat was nog vóór de lunch.

Stavanger heeft veel leuke straatjes en je kunt er goed winkelen (als je heel veel geld hebt), maar één straat is toch wel het hoogtepunt. Alle pandjes in Øvre Holmegate zijn felgekleurd en je voelt je alsof je door Disney wandelt. Bovendien barst het er van de cafés en restaurants en hebben we daar een paar knotsgekke potjes Rummikub gespeeld.

Absolute hoogtepunt was de fjord-excursie naar de preistoel. In drie uur vaar je van Stavanger naar de nabijgelegen fjord en dat is van zo’n prachtige schoonheid dat je niet weet waar je moet kijken. We snapten meteen waarom mensen verliefd worden op het Noorse landschap. En die rots waar het allemaal om te doen was, kon ons eerlijk gezegd gestolen worden, want nog geen kwartier daarvoor dobberden we langs een kleine inham waar onze kapitein een stel geitjes (!!) brood voerde. Je begrijpt dat dat het moment was dat onze trip niet meer stuk kon.

We waren er zelf nooit opgekomen om naar Stavanger te gaan, maar hadden de stad niet willen missen. Zo zie je maar: soms kan het lonen om je neurotische kant los te laten en je lot in andermans handen te leggen.

Spoiler alert: het blikjesmuseum bleek tot onze grote teleurstelling dicht toen we er eindelijk naartoe wilden. Gaat er toevallig iemand naar Stavanger binnenkort, dan horen we graag hoe hot deze hotspot wel niet was. Man, blikjes. Maak ons gek.

Purmerend is zo erg nog niet?

We hebben in het verleden al vaak genoeg betoogd dat Purmerend het afvoerputje is van Amsterdam. (Maar in elk geval is het niet Almere, het vieze prutspul dat je vindt in het afvoerputje van Amsterdam). Maar onze wereldstad blijkt een bron van onuitputtelijke inspiratie te zijn. Dus is Purmerend eigenlijk wel zo erg als we onszelf willen laten geloven? We nemen de stad nogmaals onder de loep.

Eet de berenpoep!

Met Netflix kun je alle kanten op. Nou ja, tot nu toe vooral naar de klote op je eigen bank. Maar daar kon je dan bij zitten, liggen of er apathisch/comateus bijhangen. Maar de techniek staat niet stil. Waar je eerst alleen eens per 2 uur moest bevestigen dat je nog steeds aan het kijken was (judgmental much, Netflix) kun je nu bij sommige series zelf bepalen hoe je couch potato-avontuur verder moet gaan.

Prinsesjes kijken

Op Koningsdag doen wij wat alle mensen van onze leeftijd doen: om 11 uur stipt voor de buis zitten zodat we live de koninklijke familie op hun best kunnen zien: vastgeschroefde glimlachen, wegwaaiende hoedjes en geforceerd applaudisseren bij de zoveelste moderne dansact. Niet gezien? Niet getreurd, wij hebben een uiterst secure semi-liveblog voor je bijgehouden van het bezoek aan keistad Amersfoort. You’re welcome.

Een man met een plan (en kussens en kaarsjes)

Met een huis kopen heb ik inmiddels wat ervaring. Die ervaring deel ik graag: huur mensen in die wél weten waar ze mee bezig zijn. Ook verhuizen heb ik aardig in de vingers. Dat komt neer op een zorgvuldige mix van planningsspreadsheets en professionele hulp (al dan niet psychologisch). Maar een huis vérkopen, dat is nieuw voor me. En wat ik inmiddels weet: dat is echt een vak apart.

Hangen in de Hanzestad

Eens in de zoveel tijd moet je er even lekker tussenuit. Om te voorkomen dat je doorligplekken krijgt, bijvoorbeeld. Ouwe besjes als wij mogen dan graag voordelige treinkaartjes scoren en een dagje doorbrengen in een van de gezellige winkelsteden die ons land rijk is. We vertrekken lekker bijtijds zodat je ook niet al te laat thuis bent – het is tenslotte niet de bedoeling dat het nachtwerk wordt. Een absolute tip voor zo’n dagtripje is Zwolle. We aten en dronken ons in een hele zaterdag door de hanzestad heen.

Geen weekendplannen, geen probleem

Sara en Rachelle zijn vroegbejaard. Alhoewel, is er zoveel mis met gewoon op een christelijk tijdstip naar bed willen gaan zodat je je de volgende dag níet voelt alsof je de door een vrachtwagen bent overreden? Moet je per se op hoge leeftijd zijn om met een uitgestreken gezicht te kunnen zeggen dat een van je favoriete publieke omroepen omroep MAX is? Sara en Rachelle vinden van niet. En laten we eens helemaal ophouden met het idee dat je ‘iets’ moet doen in het weekend. We doen al de hele week iets, namelijk werken. In het weekend willen we verdorie gewoon rust en met de benen omhoog. We zijn tenslotte geen achttien meer. (Niet dat Rachelle naar buiten ging op haar achttiende, maar jullie begrijpen de analogie).

Meer of minder Hema

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van Hema. Ik kan er niet binnenlopen zonder iets te kopen en overal bij ons in huis vind je hun handcrèmes, theedoeken en kandelaars – de tegenvallende verkoopcijfers komen in ieder geval niet door mij. Dat gezegd hebbende is de Meer Hema-kaart zo’n stupide en nodeloos ingewikkelde spaarkaart dat ik er direct na mijn eerste ervaring weer mee nok.