There you are, Jonathan Safran Foer met je belachelijke lange achternaam. Jonathan (we vergeten even voor het gemak die achternamen met absurd veel klinkers) heeft onlangs een nieuw boek uitgebracht. Zijn eerste boek in welgeteld 11 jaar. Schijnbaar kan je dus genoeg verdienen met schrijven om 11 jaar lang voldoende inkomen te hebben, zolang die boeken maar worden verfilmd met Tom Hanks en Sandra Bullock. Goed om te weten. Afijn. Sara ontdekte dat onze Johnnyboy op 14 oktober in Paradiso zou verschijnen. En dus dat dat nieuwe boek zou uitkomen. Een betere reden was er niet om te gaan lezen, toch? Nee, dat vonden we unaniem ook. Wat wel of niet a first was. Hoe dan ook, 3 van ons zouden van de partij zijn in een uitverkocht Paradiso en we zouden het boek de dinsdag daarvoor uit hebben. Deal? Deal. En zo geschiedde.
Of nu ja, niet helemaal. Want Rachelle had, na een toch veelbelovende vliegende start, als enige het boek niet uit ten tijde van de boekenclub (en ten tijde van deze blogpost trouwens nog steeds niet). Dat deed er echter niet toe. De rest had het braaf uitgelezen en Café Kobalt was the place to discuss. Met kaastengels.
Here I am gaat over – je verwacht het niet bij Jonathan – een Joodse familie. Jacob en Julia zijn al jaren getrouwd, hebben drie kinderen en zitten eigenlijk nogal in een sleur. Ze communiceren bijna niet meer en nadat Julia nogal behoorlijk seksueel getinte smsjes van Jacob aan een andere vrouw ontdekt (*** in een *** stoppen of juist *** uit een *** likken, anyone?) is het hek van de dam. Hun toch al wankele huwelijk implodeert. Op de achtergrond speelt zich ondertussen nog een heel ander drama af. Namelijk dat van een aardbeving in Israël waardoor er een oorlog wordt ontketend. Vrij kut dus allemaal. Behalve de kaastengels.
Zit je in een relatie? Dan is Here I am alles wat je niet wilt lezen. Of wel. Misschien leer je ervan dat je over alles moet communiceren. Want anders gaat het allemaal naar de haaien. De meningen waren ook bijzonder verdeeld of het einde nu wel of niet hoopvol eindigde. Of dat alles gewoon kut is en je jezelf net zo goed maar meteen van kant kan maken.
Een vruchtbare discussie was het in elk geval zeker. Zelfs al had 25% van de aanwezigen het boek niet gelezen. We keken dus eigenlijk allemaal ook behoorlijk uit naar het Paradiso-evenement.
Ja. Vrijdag brak aan. Rijkelijk vloeide bij Sara en Rachelle de wijn (maar what else is new?). En toen het zover was, scoorden we mooi nog de laatste stoelen. Top, want de wijn was nogal binnengekomen. Jonathan begon met een kleine uiteenzetting en voordracht. So far, so good. Maar toen kwam de moderator het podium op. De beste man was geen ster in Engels. Maar dat geeft niet. Dat is te overzien. Het waren geen Louis van Gaal-achtige taferelen. Maar alles, álles, was van tevoren geoefend. Elk antwoord, elke beweging, elke poep en scheet. Er waren maar 2 vragen vanuit het publiek. En toen, nogal abrupt, was het afgelopen. Oké, doei?
Eerlijk gezegd waren we het erover eens dat we zelf dieper op het boek waren ingegaan dan de auteur zelf. Niet dat het zijn schuld was, de vragen en het totale gebrek aan spontaniteit gaven geen ruimte voor meer. Was het een totale waste of time? Nah, het kon erger. En de wijn was top. Daarvoor dan. Niet in Paradiso. Dat was slootwater. Maar een beetje zonde van onze én zijn tijd, dat was het wel.
We Dwalen Af 