Heb je weleens iemand horen zeggen: ‘Kom, we gaan gezellig naar het Stadje’? Dan weet je het meteen: dat is een Purmerender. Het Stadje, dat is waar alles gebeurt. Waar de jeugd zich verzamelt, waar men winkelt, gare feestjes bijwoont en voor het eerst compleet lazarus wordt. Hoor je iemand ‘het Stadje’ zeggen, dan heb je met een onvervalste Purremerender te maken.
Daar stopt het natuurlijk niet bij. Purmerenders gaan regelmatig even een drankje doen (lees drinken tot ze niet meer kunnen lopen) op de Koemarkt. En ja, dat heet zo omdat er vroeger inderdaad koeien stonden. De tieners dragen vuilniszakken met bontkragen. De hoogblonde vrouwen dragen witte driekwart leggings boven, afhankelijk van het seizoen, Birkenstocks of UGGS. De helft was ooit Amsterdammer. De andere helft denkt dat ze het ooit waren en praat met bijbehorend dik accent. Purmerend heeft 3 treinstations en zelfs een bioscoop. Het is uitgeroepen tot een van de meest diverse winkelgebieden – want niets zegt diversiteit als 10 kappers, 5 opticiens en maar 1 boekenwinkel.
Er bestaan 2 soorten Purmerenders: diegene die vol trots zeggen dat ze er wonen. En degenen die met een soort zenuwtrekje moeizaam erkennen dat ze er ja, toch echt, zijn geboren en getogen. Rachelle behoort tot de laatste. Sara? Sara is de uitzondering die de regel bevestigt. Sara is er niet geboren, wel getogen, maar en we quoten: ‘it grows on you like a tumor’.
Rachelle: ‘Eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren dat ik Purmerend ooit leuk heb gevonden. Ik denk dat ik zelfs voordat ik mijn spraakvermogen ontwikkelde al wist dat deze stad de Nederlandse equivalent was van New Jersey (laten we eerlijk zijn, dat is het toch ook?).’
Sara: ‘Daar sla je de spijker op zijn kop. Al is Amsterdam dan ook weer geen New York, natuurlijk. Zo heeft elke stad denk ik wel een stad (of dorp) ten opzichte waarvan hij een minder- of meerderwaardigheidscomplex heeft. Purmerenders kijken weer neer op Volendammers, Volendammers op iedereen die niet van Volendam komt, en de hele wereld op Almere. Maar ik dwaal af. We verhuisden naar Purmerend toen ik vijf was, en vergeleken met Culemborg (geboren) en Heiloo (getogen – deel 1) was het een enorme stad waar je elke week lammetjes kon aaien op een markt. Nou ja, dan héb je me.’
Rachelle: ‘Wacht even, er waren lammetjes? Nou, die heb ik dus faliekant gemist. Het punt is, wat ik me de laatste tijd steeds meer ben gaan realiseren, dat ik niet per se de stad zelf haat. Ik heb niks tegen die 10.000 rotondes, het feit dat elk fucking halfuur 8 kerkklokken in de stad luiden of alle wegen naar het Stadje leiden. Nee, het gaat om de mensen in Purmerend. Alles is zo… zo burgerlijk? Zo “dit was het, dit is het en dit zal het zijn”. Wauw, we gaan de diepte in. Maar ik moet zeggen: doordat bijna alle Purmerendse tieners er hetzelfde uitzagen, voelde ik me als 16-jarige in roze jurkjes behoorlijk fabulous. Ik zeg het eerlijk: ik voelde me lange tijd best wel superieur.’
Sara: ‘Lesbehonest – dat zijn we ook. Ik zie het zo: je hebt Purremerend, de stad waar de bontkraagjes wonen en klagen over asielzoekers terwijl ze het woord niet eens kunnen spellen. En je hebt Purmerend, de stad waar veel van mijn vrienden wonen, die lekker dicht tegen Amsterdam ligt, maar waar je ook een huis met tuin kan kopen zonder 30 jaar droog brood te eten. De meeste mensen, geef ik toe, zijn vrij pittige puntpaprika’s. Maar in het dagelijks leven heb ik daar geen last van (of zij van mij, met mijn ‘boeken’ en mijn woorden met meer dan vier lettergrepen – aa-re-bei-en niet meegeteld). Ik denk dat jij als native Purmo daar gewoon een groter complex aan hebt overgehouden. Voor mij voelt het meer alsof ik from the outside, looking in ben. Het is mijn thuis en mijn fascinatie, zogezegd.’
Rachelle: ‘Complex? Zeg maar gerust trauma. Maar goed, om de een of andere reden besloot ik me dus na – jaren van zoveel mogelijk te distantiëren – in te laten met mensen die toch echt in Purmerend wonen. En nu ben ik er dus weer bijna elk weekend te vinden. Na jaren van inspanning. Naar Amsterdam verhuizen, ho maar, nee, laten we Rachelle lekker weer naar Purmerend halen. Zucht. Maar zal ik eens iets zeggen? Mijn complete haat is een beetje omgeslagen. Naar een haat-liefdeverhouding. Verdomd zeg, zodra je iemand buiten Purmerend over het godvergeten Stadje hoort praten, voel je toch verwantschap. Als iemand het een dorp noemt, voel je toch de aandrang om het te verdedigen. We hebben 80.000 inwoners hoor. Ja. We. Once a Purmerender, always a Purmerender denk ik. Verdorie.
We Dwalen Af 
Geef een reactie