Het leuke aan democratische boekenkeuze, is dat je een zondebok kunt aanwijzen als iemand met een verkeerde suggestie komt. Eeuwige hoon volgde nadat ik (Sara) bijna drie jaar geleden Erik of het klein insectenboek voorstelde. Dus Femke, die met Ammaniti op de proppen kwam, moet dat ook nog even horen.
Ammaniti is een jonge en razend populaire Italiaanse schrijver. Zijn bestseller Ik haal je op, ik neem je mee ligt al jaren in bulk bij de boekhandels. Omdat Keihard Boeken doorgaans niet het magnum opus leest, maar liever een onbekender werk, opperde Femke zijn laatste werk, Anna. Wat bleek? Het is een kinderboek. Niets ten nadele van kinderboeken – ze zijn alleen voor een boekenclub minder geschikt, aangezien er weinig te discussiëren valt over een verhaal dat zich richt op de minder doorgewinterde (want jongere) lezer.
Anna is de hoofdpersoon – je verwacht het niet – in het verhaal. Ze woont samen met haar broertje in hun ouderlijk huis, een boerderij afgesloten van de buitenwereld. Hun ouders zijn, net als alle andere volwassenen, overleden aan de gevolgen van een mysterieus virus. Zodra kinderen in de puberteit komen, krijgen ze het virus ook en leggen ze subiet het loodje. Het einde van de mensheid komt, kortom, vrij rap in zicht. Er gaan geruchten dat op het vasteland – de kinderen wonen op Sicilië – een geneesmiddel is, en als Anna’s broertje ontvoerd wordt, besluit ze de boerderij te verlaten en op zoek te gaan naar een betere toekomst. Wat volgt is een opeenstapeling knotsgekke en surrealistische gebeurtenissen. Anna moet sneller volwassen worden dan ze zelf wil…
Daar zaten we dan, op een zonnige zondagmiddag bij het überhippe Stork in Amsterdam-Noord. Femke, Richard, Sara, Nick (die er voor de verandering eens wel bij was) en Rachelle. Femke begon zich vrijwel meteen te verontschuldigen én verdedigen. Ze wist niet dat het een kinderboek was, maar hè, het was toch best wel een leuk boek? Meestal duurt het even voordat we echt op gang komen. Dan pakken we er een aantal lezersvragen bij en hup, off we go.
Dit keer keken we elkaar al een beetje warrig aan. Ja, waar moesten we het over hebben? Waren er lezersvragen? (Het antwoord daarop is ‘nee’). Uiteindelijk trapte Richard af. Wat meestal het geval is. Richard praat. Wij luisteren, knikken, en gaan er soms tegenin (meestal is dat Rachelle). Al snel kwamen we op overkoepelende thema’s. Volwassen worden, natuurlijk. Maar ook religie. En het leven. En wat het leven eigenlijk betekent. Dat wij degenen zijn die het inhoud geven. We bepalen zelf wat geluk is en wat niet.
En daar hield het eigenlijk al vrij snel op. Ondertussen waren de kaasstengels, speciaalbiertjes en wijnflessen al aangerukt. En besloten we maar te genieten van de zon. Tja. Soms ontstaan er vruchtbare discussies die uren kunnen doorgaan. Wanneer je het wel of niet met elkaar eens bent. En soms, dan ben je snel uitgeluld over een boek. En dan concentreer je je maar gewoon op het drinken van een heerlijk wijntje in de zon.
Hoi koop het boek maar dan voor je nichtje ofzo die vindt dat leuk doei
We Dwalen Af 