De pest aan inspiratie is dat het meestal komt als je al genoeg op je bord hebt. Bijvoorbeeld omdat je een nieuwe baan hebt gevonden, binnen drie weken al je werk moet overdragen aan een kersverse collega, er ondertussen ook nog gemiddeld een seizoen Gilmore Girls per week doorheen gaat en er een boekenclubboek gelezen moet worden. Dat zijn de momenten waarop ik middenin de nacht wakker schrik.
Ik moet oma interviewen.
Het kwam uit het niets. Bijna. Een paar maanden eerder werd mijn oma 83. We waren bij haar op de koffie en in de sta-op-stoel zat een fragiel wezentje van minstens 150. Het bleek de tante van mijn oma (!) te zijn. Ik dacht opeens: ik weet bijna niets van mijn oma. Niets dan wat ik door de jaren toevallig heb opgevangen als ik een vlaflip naar binnen werkte. Over familieruzies, verre neven en nog verdere nichten. En de dingen die ik weet omdat ik de tijdlijn van Nederland een beetje ken. Mijn oma was een meisje van zes toen Duitsland Nederland binnenviel. Ze trouwde na de oorlog met Ben, mijn opa die overleed in 2000. Ik kan me een 45-jarig huwelijksfeest herinneren, en toen leefde opa vanzelfsprekend nog – da’s wel zo feestelijk. Ze moeten dus begin jaren vijftig getrouwd zijn. M’n moeder is geboren in 1956 en uiteraard waren ze toen al lang en breed getrouwd.
Maar over haar gevoelens weet ik weinig. Haar herinneringen. Ambities. Was ze gelukkig als meisje, toen ze trouwde, kinderen kreeg en daarvoor ging zorgen? Hoeveel van mezelf herken ik in haar verhaal? Wekenlang liep ik ermee rond. En dan niet durven bellen. Want misschien wil ze wel niet. Misschien is het wel pijnlijk. Praten over een oorlog van zo lang geleden, een liefde van zo lang geleden. Hoe langer ik erover nadacht, hoe minder ik in het idee geloofde.
Tot ik signalen opmerkte. Nu ken ik weinig mensen die minder spiritueel aangelegd zijn dan ik, maar verdomme, ze waren er opeens. Een collega die vertelt over haar moeder waar het heel slecht mee gaat, ook van bouwjaar 1933. Of een vrouw die ik alleen van Twitter ken als iemand die levensverhalen schrijft, die na maanden passief wederzijds volgerschap op een tweet reageert… Fuck it, ik bel gewoon. Nu meteen.
‘Mag ik eens met u komen praten? Over uw leven, van vroeger en nu? Ik bedacht opeens, ik weet bijna niets, en het lijkt me heel interessant.’
‘Natuurlijk mag dat, gezellig als je langskomt. Zo interessant is het allemaal niet hoor…’
Dat bepaal ik wel. We prikken meteen een datum. Ik mag bij haar eten. Misschien krijg ik wel een vlaflip.
We Dwalen Af 
Geef een reactie