De laatste paar boekenclubbijeenkomsten viel er een trend te bemerken. Een trend waar niet iedereen al te blij mee was. De laatste paar boeken gingen… allemaal… over middelbare mannen met een zeer waarschijnlijke midlifecrisis. Nu, we hebben democratische boekenkeuze, dus we kunnen hier niemand de schuld van geven. Helaas. Maar for crying out loud, konden we niet eens een boek lezen waardoor je jezelf niet uit het raam wilde gooien en waarin mannen niet zwolgen in zelfmedelijden? Grow a pair. Jeez.
Over naar het boek. De keuze was ditmaal gevallen op The New York Trilogy van Paul Auster. Unaniem besluit dat met gejuich werd beklonken. Want. Paul. Auster. Dat is toch een behoorlijke grote naam. Literair gezien dan. Paul is een van de grootste postmodernistische schrijvers van de 20ste eeuw (he old, dus ja, vorige eeuw nog). Je kunt hele boeken volschrijven over zijn boeken – hoe meta – en alle verwijzingen, literaire tropen, intertekstuele shit en ga zo maar door. Dus. Geen verrassing dat we behoorlijk veel hadden om over te praten. Wat in de groepsapp al half begon voor we daadwerkelijk bijeen waren gekomen (SAVE IT VOOR BOEKENCLUB). Dus, dat deden we. We praatten en we dronken wijn en er waren kaasstengels en burgers.
Nee, wacht, laten we dat even herformuleren: we trachtten te praten. Want, gek genoeg, is de Ebeling, café midden op de Overtoom, op vrijdagmiddag, niet de allerbeste plek om een boekenclub te houden. Dus we denken dat we het met elkaar eens waren over dat het boek een zoektocht was naar identiteit en liefde en dat je daar zelf een aandeel in hebt en wat al niet meer, maar zeker weten doen we het niet.
Na afloop besloot Sara opnieuw een lans te breken. Als iemand ons trouwens aan een mannetje (m/v) kan helpen waar je lansen voor weinig kan kopen – hit us up. Dit keer voor een verhaal met plot. Een begin, een eind, een algemene verhaallijn. We vragen niet veel, maar we wilden graag eens een uitstapje buiten postmodernistisch Midlifecrisisië, waar huilend masturberende mannen de scepter zwaaien. Het werd Het smelt, het debuut van de Vlaamse Lize Spit. En wat denk je? Masturberende pubers. Go figure.
Ach ja. In elk geval hebben we goed gegeten. En gedronken. Hadden we al gezegd van die kaasstengels?
Oja. Dat boek. Koop je dus hier. Als je dat wil. Of niet. See if we care.
We Dwalen Af 
Geef een reactie