Fijne zondag in Foam

In Foam vind je eigenlijk het hele jaar door mooi spul. Het fotografiemuseum aan de Keizersgracht is klein maar fijn. Eén van Sara’s favoriete plekken voor een snelle dosis cultuur. Zo ook een grijze zondag, toen ze Rachelle meesleurde. Aanleiding voor dit bezoek? Die intrigerende foto van een Aziatische vrouw en een pauw. De posters hangen al weken overal: de expositie van Ren Hang, daar moesten we heen.

Voor wie niet bekend is met Foam: het museum is over het algemeen volgepropt met hipsters die intelligent lopen te doen over het kunstwerk dat ze lopen te bewonderen. ‘Dit symboliseert duidelijk de teloorgang van de westerse wereld’ of ‘Het gebruik van de kleuren en schaduwen duidt duidelijk op het gevoel van leegheid dat we allemaal bezitten.’ Daar doen wij niet aan. In theorie kennen we begrippen zoals abstracte figuratie, herkennen we post-modernistische werken (kots) en onderscheiden we een Van Gogh van een Picasso. Maar dat is niet waarvoor we hier zijn gekomen. We zijn hier gekomen om op een al dan niet brakke zondagmiddag te struinen langs uitvergrote foto’s, goedkeurend te knikken, soms te worden meegezogen in een machtig mooi werkje en soms met een frons er helemaal niets van te snappen.

De expositie van Ren Hang loopt nog tot 12 maart, dus daar moet je niet te lang mee wachten. Het zijn ongemakkelijke, mooie en intieme foto’s waarbij je heel volwassen kunt fronsen en ondertussen denkt: hihi, schaamhaar. Veel naakten, maar puur: geen airbrush of andere goocheltrucs. De werken hangen in het ‘zolderkamertje’ van Foam, wat ze extra taboe maakt.

Het mooie van Foam is dat er meerdere exposities zijn die je met gemak in je bezoek van nog geen uur kan bewonderen. Dus nadat we Ren Hangs kleine expositie hadden bewonderd, was het tijd voor de rest. We werden nog veel meer gegrepen door het werk van Hiroshi Sugimoto. Volgens Foam ‘conceptuele werken, waar tijd en verstilling centraal staan, die je uitdagen om na te denken over fotografie en de geschiedenis van de mens’. Volgens Sara en Rachelle gewoon heel erg bijzonder, omdat je je constant afvraagt: hóe heeft hij dit vastgelegd en wauw, is dit echt een foto?

Verder was er nog een kleinere expositie van edgy Londenaar Harley Weir (die we bijna niet kon vinden, want Foam is een ingewikkeld doolhof van geschakelde grachtenpanden. Maar misschien hoort dat bij de experience). Tof, maar wel af en toe nét iets te edgy. Cool, een ei over je schouder gooien? Vast heel… symbolistisch voor… iets? (Alles in het leven kan kapot, dus beter bak je een ei? Zoiets.)

Hoe dan ook, zondagmiddagen cultuur snuiven is best fijn. Helemaal als je accepteert dat het dikke prima is om na een halfuur weer buiten te staan, te zeggen: ‘goh, dat was tof’ en weer verder te gaan met je leven. Laten we het onszelf tenslotte niet te moeilijk maken. Het leven is al moeilijk genoeg zonder dat we te hoeven nadenken over de symboliek van een kapot ei.