Naast oranje presidenten, balletjes met superioriteitsproblemen en de algehele planeet die in de brand staat, moet ik me schijnbaar óók nog eens druk maken over hoe mijn leven er op social media uitziet. Maar de waarheid is: ik maak gewoon niet heel veel fotowaardige momenten mee. Ik kán elke dag een foto van mijn bord maken, maar let’s face it, niemand zit echt te wachten op een foto van een diepvriespizza.
Je verdwaalt op Instagram in de fitgirls met voor- en na-foto’s, in picture perfect koppels die de wereld over reizen en in healthgurus die hysterisch gillen bij elk E-nummer in zicht. Kijk, ik kan uren door Instagram scrollen en genieten van mooie foto’s, maar soms word ik er Zo. Moe. Van.
Ik snap de zelfverheerlijking-kant ervan gewoon niet echt. Echt leuk voor je dat je 10 kilo bent afgevallen en daardoor nu net zo strak bent als een Victoria Secret-model. Maar even heel eerlijk: dat ga je nooit volhouden. Vijf keer per week sporten en teren op een blaadje sla, terwijl je al je vriendinnen vertelt dat je je ‘nog nooit beter hebt gevoeld, echt waar en dat ik dan verder geen plezier meer heb in alle andere dingen van het leven, ja, dat is gewoon een kleine opoffering, want verder zie ik er wel belachelijk goed uit, haha, denk ik, want elke keer als ik in de spiegel kijk zie ik sterretjes omdat ik zo veel honger heb, maar mán, in elk geval kan ik foto’s van mezelf op Instagram plaatsen.’
Ik snap het niet. Ik háát selfies maken. Iedere keer als ik het poog om die frontcamera te openen (het feit dat er überhaupt een frontcamera in telefoons is tegenwoordig, getuigt al van het toppunt van narcisme), dan schrik ik even. Dit was niet hoe ik er zojuist in de spiegel uitzag? Toen zag ik er best prima uit. Zo prima dat ik dus besloot om dat met de wereld te delen. En dan word je ineens geconfronteerd met de keiharde waarheid van de frontcamera. Abort the plan. Abort. Abort.
En laat me al helemaal niet beginnen over die ‘voedingsdeskundigen’ die ineens overal opduiken. Ik weet niet helemaal wat ze voedingsdeskundige maakt, anders dan dat ze heel goed zijn in hun eten belichten en zo stileren dat het lijkt alsof ze meedoen aan Masterchef. En dan in de comments een ellenlang bericht schrijven over hoe ongezond het eten van koolhydraten is en hoe kippen schijnbaar menstrueren en over hoe je dood neervalt als je ook maar naar een melkproduct kijkt.
Maar het aller-áller-ALLERergst van alles zijn toch wel die mensen die een groot bereik hebben op Instagram en zich daarom ~ influencers noemen. Ik weet niet wie of wat ze in godsnaam influencen, maar dat ze het doen, nou, dat blijkt zelfs uit de bio op hun Instagram.
Een ~ influencer neemt zichzelf ook verdomde serieus. Want het is een beroep, hè, je followers (volgers, want jij bent hier de leider, overduidelijk) verwachten nu eenmaal kwalitatief goede content. En daarmee bedoel ik dus: goed belichte foto’s van jou en je fabulous leven en dure kleding waardoor tienermeisjes alleen maar nóg onzekerder worden dan ze toch al zijn.
Kijk, ik twijfel er niet aan dat het ‘hard werken’ kan zijn. Maar kunnen we even allemaal onszelf iets minder serieus nemen? Wil je een ~ influencer zijn? Ga dan goddomme iets doen wat de wereld een stukje beter maakt. En in hemelsnaam, stop met jezelf een influencer noemen.
We Dwalen Af 