Het zit zo. Ik ben bang voor hoogtes. Vandaar dus die hoogtevrees. Het kan erger, veel erger. Maar ik heb een tijdje geleden besloten dat die hoogtes me niet gingen tegenhouden. Haha, steek het maar ergens, hoogtes, jullie zullen me niet krijgen. Nimmer!
Soms gaat dat beter dan verwacht en soms loop ik als een soort gremlin van het midden van een gebouw naar het raam (beelden opvraagbaar bij Sara). Ik had, om de een of andere hachelijke reden, bedacht dat ik in The Shard wilde toen we in Londen waren. Da’s het hoogste gebouw in Engeland – nee, in Europa. Hadehadeha. Waarom? Dat moet je mijn brein vragen. Dat wil wel vaker dingen waar ik het eigenlijk niet mee eens ben. Maar goed.
Hoogtevrees is raar. Er zijn bepaalde voorwaarden waaraan hoogtes moeten voldoen, wil ik bang voor ze zijn. De voornaamste is dat ik op niet vaste grond moet staan. Een hoge berg: prima. Daar ski ik zo vanaf. En wat een prachtig uitzicht! In het liftje naar boven schijt ik echter 5 kleuren. Waarom zijn we van de grond áf? Wat als we vallen? Wat als we stil blijven staan? O mijn god, wat als ik doodga?
The Shard was dus nogal een uitdaging. Want toen we eruit moesten bij de 68ste verdieping, schuifelde ik stapje voor stapje de lift uit. 68 verdiepingen, hoe dan? Als ik alleen al denk aan de mensen die dit moesten maken, val ik bijna flauw. Had ik trouwens al verteld dat het half open was? Je voelde de wind. En nu weet ik ook dat je gebouwen móet voelen bewegen op die hoogte, want dat is goed voor… niet instorten ofzo, maar het stelt me niet bepaald gerust. Waarom beweegt het? Waarom lopen mensen hier zo vrolijk rond? O MIJN GOD, WAAROM LOPEN MENSEN ZO DICHT BIJ DE RAND DIE COMPLEET AFGESCHERMD IS EN ER NO WAY IS DAT MENSEN KUNNEN VALLEN, MAAR TOCH.
Ik snap mensen zónder hoogtevrees niet. Mensen die zonder enige vorm van angst kunnen staren in de eindeloze afgrond, mogelijk een gewisse dood tegemoet. Kennelijk zijn mensen van nature licht bang voor hoogtes, maar voelen ze ook de vreemde behoefte om ergens over de rand te springen. What the eff, mensen?
Al met al ben ik fel voorstander van met beide benen stevig op de grond blijven staan. Letterlijk dan. Figuurlijk is een heel ander verhaal. Maar heel soms, dan moet je gewoon die 68 verdiepingen omhoog, gewoon zodat je het des te meer waardeert dat je weer stevig op de grond staat. Veilige vaste grond.
We Dwalen Af 