Op 2 november word ik 30. Na het opschrijven van die zin heb ik een kwartier onbedaarlijk zitten huilen in m’n shiraz. Maar goed, daar gaan we. Want hoewel het verjaren me dit jaar bijzonder zwaar valt – ik heb een dag vrij genomen om niemand te hoeven zien – heb ik tegen wil en dank toch van alles geleerd, die eerste dertig jaar. Hoog tijd dus om de balans op te maken. Deze is voor iedereen die nog 30 moet worden (je hóeft niet hè, er zijn opties) en voor iedereen die nu gniffelend denkt: ach mens, ik ben bijna 90, stel je niet aan.
Levensles 1: het is oké om niet te weten waar je leven naartoe gaat
Niemand weet dat namelijk. Maar echt. Niemand heeft enig idee. We hebben dit allemaal nooit eerder gedaan en gaan het hierna ook nooit meer doen. Staar je daarom niet blind op studiekeuze of een baan. Natuurlijk is je eigen ontwikkeling belangrijk, maar als je een keer op je bek gaat, mis je heus niet meteen de trein – behalve die keer dat ik op m’n bek ging en daadwerkelijk m’n trein miste. In de ruim 10 jaar van mijn werkende leven (bijbaantjes niet meegeteld) was ik lerares, typgeit, secretaresse, tekstschrijver, projectmanager en copywriter – dat is tekstschrijver in het Engels. Daarna werd ik communicatieadviseur en nu ben ik communicatiemedewerker. ‘Is medewerker niet een stap terug?’ Nee. Fuck dat. Ik ben gelukkiger dan ik in al die eerdere banen bij elkaar was. Bovendien: ik zou werkelijk niet weten wat ik over 5 jaar doe. Jij wel? Nee dus, prima. Jij komt er wel.
Levensles 2: geef geld uit aan dingen waar je blij van wordt
Zoals kaas, schoenen, of je nagels laten doen. Je wordt er tenslotte blij van, en dat is toch het hele punt van je eigen geld verdienen. Volgens onderzoek word je bovendien gelukkig als je geld uitgeeft aan dingen die je vrije tijd opleveren. Daarom zoeken wij nu eindelijk een schoonmaakster – hallo, volwassenheid! Als je nog iemand weet uit omgeving Purmerend die er een adresje bij wil, hou ik me aanbevolen.
Levensles 3: iedereen vindt netwerkbijeenkomsten eng
Echt iedereen. Ook extraverte mensen die ogenschijnlijk heel makkelijk met iedereen praten. Mijn collega’s denken dat ik zo iemand ben. Niets is minder waar. Wat ik denk voordat ik naar zo’n bijeenkomst ga: wat als er niemand komt, of als alleen die ene vervelende komt, wat heb je nou weer aangetrokken vanmiddag, dat is toch veel te warm (of te koud) en is er wel een programma en had ik dan iets moeten voorbereiden en hebben anderen dat ook gedaan of ben ik dan weer die kneus die als enige voorbereid is en m’n haar zit stom en ik lach ook zo idioot en als niemand nou iets heeft om over te praten moet ik dan alvast onderwerpen bedenken voor als het stil valt of wordt sowieso verwacht dat ik een praatje hou en waarover dan en heeft iemand eigenlijk wel aan de kaastengels gedacht? Doodeng.
Levensles 4: je vriendschappen veranderen en dat is niet erg
Nieuwe vrienden, echte vrienden, maak je (nou ja: ik) niet heel makkelijk. Het is daarom logisch dat je vasthoudt aan vriendengroepen die je eigenlijk ontgroeid bent. Er was een tijd dat de Spice Girls het belangrijkste in mijn leven waren – maar echt. Als je diepere interesses ontwikkelt, horen daar ook andere relaties bij. Dat kan betekenen dat je vrienden of vriendinnen minder of zelfs helemaal niet meer ziet. Je kan het allebei blijven proberen en teleurgesteld raken tot je daar heel verdrietig van wordt, of je kan deal with it en je heil bij iets of iemand anders zoeken. Jubelvoorbeeld uit eigen doos: wij hebben (nee, *zijn*) de Bevers, 6 vriendinnen van de middelbare school. Urenlang konden we lullen over niks. Op school, in elkaars agenda en vooral op MSN – weet je nog MSN <3. Door studies, reizen en relaties raakten we elkaar een beetje kwijt. Dat maakte me heel verdrietig, maar we pasten gewoon niet meer bij elkaar. Nu we allemaal volgende stappen in onze levens zetten, vinden we elkaar opeens weer terug. Helemaal vanzelf. Samenwonen, trouwen: we maken het allemaal weer mee. Had ik niet verwacht, maar maakt me wél heel blij.
Levensles 5: vertel je partner wat je fijn vindt in bed
Want zeg nou eerlijk: hoe fantastisch is slapen?
Levensles 6: wie schrijft, die blijft
En wat je schrijft, dat blijft dus ook. Het zal je niet verrassen dat ik een grondig verslag van de eerste dertig jaar van mijn leven heb, in de vorm van blogs, mails, foto’s, sms’jes, agenda’s en dagboeken. Hoef je natuurlijk niet te doen. Maar als je soms wat opschrijft – gekke dingen die je nichtje zegt, dat hotel waar jullie toen dat weekend weg waren, hoe jullie de leraar Duits ook alweer noemden – kan dat best nog eens van pas komen. Je weet maar nooit wanneer je een speech moet houden, of quizvragen moet bedenken voor een vrijgezellenfeest. Supersimpel en helemaal 2.0: een conceptbericht in je mail waarin je af en toe iets noteert wat je écht wilt onthouden. Doe maar niet je pincode.
Levensles 7: zeg nee
Ik heb gewoon even geen zin in je stomme verjaardag, of om mee te gaan naar die experimentele dansvoorstelling. Natuurlijk, soms zijn er sociaal-wenselijke of werkgerelateerde gebeurtenissen waar je aanwezigheid gewenst (of zelfs verplicht) is, maar je hoeft niet overal naartoe. En je hoeft dan ook niet te liegen en een smoes te verzinnen of zeggen dat je al iets hebt. Ik ga niet, omdat ik niet ga. Dat verplichte gedoe altijd. Ik ben goddomme een vrouw van 29.
Levensles 8: laat je in restaurants adviseren over wijn
Ik dacht altijd dat ‘ze’ dan dachten dat ik dom was, omdat ik geen wijnkaart kon lezen. Maar voor wijnkaarten, breien en Russische literatuur geldt dezelfde regel: je wordt er beter in naarmate je er meer ervaring mee hebt. Dus bestudeer de wijnkaart aandachtig, vertel wat je lekker vindt en laat je adviseren. Wees niet bang om een prijsklasse te noemen. Want te veel uitgeven aan wijn: daar word je dan weer niet gelukkig van. Een volgende keer kan je dan helemaal zelf je wijn uitkiezen. Als een motherfucking volwassene.
We Dwalen Af 