Er zijn veel dingen waar je over nadenkt als je klein bent. Je toekomstige huis, je toekomstige man, je toekomstige dolfijn/paard/eenhoorn. Maar waar je – of in elk geval ik – geen moment bij stilstond, waren je toekomstige vrienden. Want de vriendinnen die je had toen je 8 was, die zouden er vast voor altijd zijn. Het kwam niet eens in je op dat ze er niet zouden zijn.
Het is een van de vele harde lessen die je leert als je volwassen bent. Surprise! Naast complete stuurloosheid over wat je met je leven wil, te vaak de plant vergeten water te geven, je vrije avonden besteden aan het kijken van ‘Ik Vertrek’, is er nóg een dramatisch dilemma in je leven. Want: Hoe. Maak. Je. Vrienden?
Ik heb dat dus eigenlijk nooit geweten. Sterker nog, het feit dat ik überhaupt vrienden heb (denk ik?) is nogal een wonder. Nog zoiets, hallo, wanneer ben je dan vrienden? Kan iemand daar een goede definitie van geven? Is het als we elkaar toevallig steeds tegenkomen, een praatje maken of wijn drinken – maar dat zou betekenen dat ik ook vrienden ben met de barman van Rayleigh & Ramsay, en ik weet niet eens z’n voornaam. Of moet je op z’n minst een keer m’n haren vast hebben gehouden terwijl ik zat te kotsen? In dat geval heb ik er maar één.
De levenslange vriendschappen die ik op jonge leeftijd sloot, begonnen respectievelijk door een gezamenlijke haat voor schoolmelk en niets-begrijpen-van-belgen-op-vakantie. Daarna was het meer een ‘ik zit bij je op school, zie deze mensen elke dag en haat jou het minste’.
Dat is eigenlijk nog allemaal best overzichtelijk. Maar dan hè, dan kom je ineens op de universiteit. En je hebt niet eens vaste klassen of vaste plekken en niemand praat tegen je maar de meeste mensen die wél hun mond opentrekken moeten gewoon stoppen met praten, o mijn god. Godzijdank kom je dan iemand tegen die dezelfde mening deelt. En dan ben je dus vrienden. Door die gezamenlijke haat.
Het wordt helemaal een grote warboel zodra je gaat werken. Want wanneer ga je van collega’s naar vrienden? Kan je die categorie overstijgen? Is het zoiets als de (niet-bestaande) friendzone, maar dan de collega-zone? Zo van: alsjeblieft ik wil vrienden worden, maar ja, jij hebt een leven, ik doe alsof ik een leven heb, maar haha, please like me. Waarom zijn hier geen Hallmark-kaarten voor? ‘Wil je ook buiten werk vrienden zijn? Kruis ja of nee Xoxo’.
En dan moet je de boel ook nog eens onderhouden. Ik kom graag weer even terug op die plant waar ik al niet eens voor kan zorgen. Ik wil jullie echt vaker appen en weten wat er aan de hand is, jongens. Maar ik moet vanavond écht even kijken waarom Sil in d’r witte glitterjurkje besluit om lekker naar de Costa Del Sol te emigreren. En dat jij het druk hebt met een cool leven leiden en wijn drinken, snap ik ook. Maar om het even zeker te weten: we zitten nog stevig in de friendzone, toch?
We Dwalen Af 