Tegen het einde van het jaar lijkt opeens iedereen een schreeuwende behoefte aan lijstjes te hebben – ik heb dat overigens het hele jaar door en Rachelle nog meer. Nieuws, muziek, dode beroemdheden: alles wordt in een overzichtelijk geheel onder elkaar gezet. Deze lijst is iets persoonlijker van aard. Dit zijn de hoogtepunten (met hier en daar een donker randje) van mijn jaar in vogelvlucht.
- 30 worden (tevens dieptepunt). Ik had het al jaren aan zien komen, maar begin november was het dan eindelijk mijn beurt. The big 3-0, dirty thirty, je ontkomt er niet aan, zo’n dertig jaar nadat je geboren wordt. Ik probeerde dat wel. Ik nam een dag vrij om in een bad van mijn eigen tranen door te brengen. Halverwege de dag besefte ik dat dit niet was hoe ik 30 wilde worden. De dag eindigde in tranen omdat ik ‘m verspild had aan zelfmedelijden. Goddank lieten mijn fantastische meneer en vrienden De Verjaardag niet stilletjes voorbij gaan en kreeg ik een dag later alsnog een dampend verrassingsfeestje met wijn en dansen en ringwerpen met ballonnen en Ultimate Kaos. De kater de dag erna wil ik toch noemen als dieptepuntje. Ook dat is 30 zijn.
- Blij worden van m’n werk is een dagelijks terugkerend hoogtepunt. Ik heb de leukste collega’s, omdat ik tot tranen toe met ze kan lachen en tegelijkertijd heel veel van ze leer. Dieptepunt is dan als een van die collega’s vertrekt omdat ‘ie zo nodig zijn droombaan moest vinden en je denkt dat er nooit meer iemand komt die zo hard om Kakhiel lacht als jullie. Voorspeld hoogtepunt voor 2018 – als ik even op de zaken vooruit mag lopen – is dat er vast heus toch wel weer iemand voor in de plaats komt die ook leuk is. We kiezen zo’n nieuwe collega tenslotte ook zelf uit.
- Als het goed gaat met de mensen van wie je houdt. Dát is me toch genieten. Vorig jaar rond deze tijd woonde ik samen met een brompot die vloekend uit bed stapte en zuchtend ging slapen. Nu woon ik met iemand die ‘s ochtends weleens een grapje maakt, met plezier naar zijn werk gaat, en ‘s middags in geuren en kleuren over zijn dag vertelt. En het is dezelfde persoon! What a time to be alive.
- Trouwende Bevers, het kersje op dit fijne jaar (voor mij dan hè, even los van die hele dreigende kernoorlog, verharding van het maatschappelijk debat en polarisatie enzo). Mijn allerliefste Eefke én Femke gingen the holiest of matrimonies aan met hun mooie mannen. Bij die van Eef mocht ik ceremoniemeester zijn. Daar is dat randje weer, want mijn god wat een klus is dat, dacht ik soms, en je wil het goed doen dus doe je steeds meer en whaaaa waarom doen mensen dit zichzelf aan. Uiteindelijk is het ‘t dan natuurlijk allemaal waard als je ziet hoe gelukkig ze zijn en hoe geen zomerse stortbui die liefde laat verregenen en hoe je tot slot – nadat je je speech anderhalf keer gehouden hebt omdat de bruid nét op het toilet bleek te zitten – eindelijk wijn mag drinken. Die van Fem was in Toscane en was van zo’n geweldige schoonheid dat het hele weekend als een vintage Taylor Swift-video voelde waar de liefde tegen de plinten klotst. Die mocht ik dan óók nog doorbrengen met de allermooiste vrouwen die ik ken. Niets op aan te merken dus? Nou ja… We deden een tripje naar Pisa. Dat zou je toch wel een dieptepunt kunnen noemen.
De kleine minnen wegen niet op tegen de grandioze plussen. Het was een fijn jaar en daar even bij stilstaan, maakt het nog mooier. Kom maar door met dat nieuwe jaar! 30 ben ik nu toch al – dan kan ik er maar beter iets van maken.
We Dwalen Af 