Onlangs kwam ik tot het besef dat ik in vergelijking met anderen wellicht onevenredig veel uit eten ga. Dat heeft vele redenen. Waaronder: dat je zelf niet hoeft te koken, dat eten naar je toe wordt gebracht, er wijn in overvloed is en je vervolgens helemaal niets zelf hoeft op te ruimen. Klinkt nogal elitair, is het ook. Maar als semi-zelfstandige, semi-volwassen vrouw, geef ik daar nogal graag mijn geld aan uit.
Ik ga lang niet altijd naar dure restaurants met ingewikkelde namen en waar je erachter komt dat hagel iets anders betekent dan de ijsklontjes die buiten naar beneden vallen. Met name met één vriendin – net zo ongemakkelijk als ik en houdt net zoveel van eten als ik, de basis van onze vriendschap – proberen we de wat onbekende restaurants van onze geliefde hoofdstad te ontdekken. Deze springen er uit:
Vlakbij mijn andere favoriete plek in heel Amsterdam, Rayleigh & Ramsay, zit nét even van de Overtoom weggestopt een klein eetcafé, genaamd Fijnkost (en niet FijnkoRst, Rachelle. Honest mistake). Je bestelt kleine culinaire gerechtjes die je – ja, echt – maar al te graag met elkaar deelt. En als Youp van ‘t Hek er op dezelfde avond eet, dan moet het wel goed zijn, want… nou ja, waarom niet.
Hou je van vlees, vlees en nog meer vlees, dan is Pendergast een minuscuul restaurantje dat je minstens één keer moet bezoeken, al is het alleen maar om de brisket te proberen. Goed glas rode wijn erbij, en je zit er vanaf openingstijd tot sluitingstijd je vingers af te likken (of zo veel te lullen dat de bediening het gewoon op een gegeven moment opgeeft om te vragen of je al weet wat je wilt bestellen, want oeps, na een uur hebben jullie nog steeds niet op de kaart gekeken).
Bij De Struisvogel serveren ze – je verwacht het niet – struisvogel. Dat klinkt gekker dan het smaakt. Erg uitgesproken is het vlees niet, maar wel goed bereid, en gewone rechttoe-rechtaan-gerechten. Enige nadeel: het zit midden in tourist central, dus de kans dat er ineens een groep uitgehongerde Duitsers binnenstapt is aanwezig.
Nee, niet het ondergoed, wel de Italiaan. In de Jordaan zit dit piepkleine Italiaanse restaurantje waar ze maar een paar simpele gerechten op de kaart hebben staan en het eigenlijk altijd bomvol zit (reserveren is dus handig). Vooral de tiramisu is to die for. En als ze je dan vragen ‘of je de tiramisu met z’n tweeën wilt delen’ kijk je de bediening aan alsof ze compleet gestoord zijn. Het antwoord is nee. Het antwoord is altijd nee.
Als West-meisje kom ik dus eigenlijk nooit in Oost. Want ver, en waarom zou je? Nou, om één zeer verdomd goede reden: The Cottage. Een eetcafé dat Brits pub-eten serveert én een goddelijke sunday roast. De bediening (grotendeels bestaande uit de eigenaren) zijn ontzettend vriendelijk, en komen zelfs speciaal naar je tafeltje om je te complimenteren ‘omdat de sunday roast eigenlijk nooit door dames wordt besteld’ – althans, ik vatte dat op als een compliment. En nu hebben we lang nog niet alles op het menu geprobeerd (zei iemand all day brunch?), dus er zit niets anders op dan nog een keertje terug te gaan.
We Dwalen Af 