Natuurlijk zijn wij er ook geweest. Het restaurant waar alles roze is. We móesten wel. Ook al twijfelden we ernstig bij het zien van de eerste recensies. Want die waren eigenlijk alles wat je verwacht van een overhypete tent: te harde muziek, ongeïnteresseerd personeel, matig en weinig eten, lauwe witte wijn en een vette rekening. Niets van gemerkt, en daardoor juist zo blij verrast. Behalve die vette rekening dan. Maar dat hadden we vooral aan onze wijninname te danken.
We beginnen bij het begin. Sceptisch en bevroren – we aten er op 6 februari, de koudste dag die dit jaar tot nu kende – baanden we ons een weg langs de ijsbaan en om het Olympisch stadion heen, en zagen daar het beloofde land: Mama Kelly. We traden binnen in een oase van goud en oudroze, waar overal om je heen flessen bubbels op tafel stonden en ballonnen hingen. Je voelt je, kortom, meteen thuis.
In een roze wolk werden we begeleid naar onze tafel – maar liefst 2 trappen omhoog. Niet erg, want we waren bevroren van de reis naar het – voor sommigen – afgelegen restaurant. Nadat we gezeteld waren, bewonderden we echter onmiddellijk de ambiance. Want alles, álles, was roze. De bank, de tafels, de stoelen. Zeg daar maar eens nee tegen, als een zichzelf respecterende vrouw. Er was ons van te voren gewaarschuwd dat de wijn wellicht ietwat aan de dure kant was voor de geboden kwaliteit. Maar wanneer je met vriendin F. bent (en met Rachelle), dan valt de vreugde niet te onderdrukken wanneer je een fles Grüner op de kaart ziet staan. En zo geschiedde. Nog voor het eten op tafel stond, waren we eigenlijk al dik tevreden. En toen moesten we nog bestellen.
Op aanraden van de recensies besloten we niet te gaan voor de gerechten waar het restaurant eigenlijk zijn furore mee hoorde te maken: kip en kreeft. Want die waren volgens de overlevering bepaald niet om over naar huis te schrijven. Steak tartare en truffelrisotto it was dan. Maar eerst een fijne appetizer: een frisse creatie met burrata en avocado, en brood met ansjovisboter en gepofte knoflook. Oh, glorieuze gepofte knoflook. Kan je zelf ook trouwens, hè.
Ondertussen werden we goed nat gehouden (hihi) door onze serveerster, die de wijn bijschonk, doorlopend vroeg of alles nog naar wens was – niet zo vaak dat het irritant werd – en genoten we op en top. Na de voorgerechten kwam voor Rachelle de risotto, een niet te zuinig bord. Iets aan de zoute kant en de truffel was er waarschijnlijk maar heel even overheen gevlogen, maar op zich prima op smaak.
Vriendin F. en Sara gingen voor de steak tartare, een zeldzaam genot. Deze werd aan tafel bereid en is dus geheel aan te passen naar je eigen smaak. Kappertjes, mosterd, worcestershiresaus: you name it, they gooi it erin. Om te testen of ze dan aan jouw instructies hebben voldaan, voeren ze je een proefhap met een vorkje. Royaal genieten, terwijl buiten het klootjesvolk rondjes schaatste op de ijsbaan. Mama krijgt een bonuspunt voor het feit dat je de steak tartare als voor- én hoofdgerecht kunt bestellen. Allebei op één avond zouden we niet aanraden – vooral niet voor zwangere vrouwen – maar afhankelijk van je steak cravings kom je bij Mama Kelly dus volkomen aan je trekken.
Oh ja en die beroemde kip en kreeft dus. Op basis van de recensies durfden wij het niet aan, maar wees vooral je eigen vrouw. Ga naar Mama en oordeel zelf. Het is ons in ieder geval uitstekend bevallen.
We Dwalen Af 