Wat krijg je als je een sterrenrestaurant aan het water, een Rachelle met blaasontsteking en goddelijke wijn met elkaar combineert? Een uitermate goed bestede vrijdagmiddag met uitgebreide kennis van de toiletfaciliteiten. Het restaurant in kwestie? Mos.
Uitgebreid lunchen op een vrije vrijdagmiddag is een beetje alsof je in een ander universum zit. Alsof we wereldwijze volwassen vrouwen zijn die inderdaad niets beters te doen hebben dan een driegangenlunch naar binnen te schuiven en zich door een sommelier laten adviseren over de beste wijnkeuze. Maar mijn god, wat zijn we graag die vrouwen. Mos stond al een tijdje op de planning, en op een niet-bepaald zomerse dag in juni was het dan zo ver.
Een sterrenlunch is voor klootjesvolk als wij geen dagelijkse kost. Wel voor de opgedirkte driedelig-grijs-types die verveeld naar hun bord staarden. Ondertussen vielen onze ogen bijna uit hun kassen vanwege het prachtige uitzicht over het IJ (zelfs met wind en regen), de chesterfield chic ambiance en natuurlijk: Het Eten. Maar eerst moest Rachelle naar de wc.
We begonnen met een amuse, een soort gazpacho maar dan doorzichtig en wat meer als gelatine, met een soort cherrytomaatje maar dan smaakte het naar paprika en had het de textuur van filet americain. We hadden, kortom, vanaf het begin al geen idee meer wat ons te wachten stond. De smaken en texturen vlogen ons om de oren en… oh wacht, Rachelle moet naar de wc.
De chef kwam ons hoogstpersoonlijk vertellen wat ons allemaal te wachten stond deze middag. Om de zoveel ingrediënten wisselden we een blik, knik of ‘mmmm’ uit, maar de overdaad aan levensmiddelen maakte wel dat we de helft alweer vergeten waren tegen de tijd dat het gerecht op tafel kwam. Gelukkig was de bediening uiterst behulpzaam en vertelde hij nogmaals wat er dan allemaal op het bord lag. Meer daarover zodra Rachelle terug is van de wc.
Wat dan zoal? Een paar highlights: een soort tartare van zeebaars met zeekraal en gepofte quinoa, schar in rodewijnsaus met venkelpuree en tuinbonen, en surf & turf van langzaam gegaard Iberico buikspek en zeebaars met polenta, mais en gepaneerde avocado. Zodra je deze zinnen gelezen hebt, ben je waarschijnlijk het grootste deel weer vergeten. Snappen we. Het gaat er dan ook niet om wát we gegeten hebben, maar dát we hier gegeten hebben en dat het glorieus was. Verrassend, fris, licht en toch hartig met iemand in de buurt die voortdurend in de gaten houdt of je nog genoeg wijn hebt. Of die een praatje met je komt maken als Rachelle naar de wc is.
Bovendien is het fijne aan lunchen bij een sterrentent dat je a) al eerder op de dag fancy eet en je dus gewoon ‘s avonds vroeg naar bed kan – yay, slapen en b) dat het een aanzienlijk minder zware aanslag op je budget is. Hoeveel we betaald hebben, durft Rachelle niet aan haar moeder te bekennen, maar op hun website vind je een aardige indicatie – of gewoon de daadwerkelijke prijs. En ja, dat is iets prijziger dan een broodje bij de Subway of een grillburger uit de muur, maar laten we wel wezen: wie zou daar nou een blog over schrijven?
We Dwalen Af 
Geef een reactie