Sommige mensen steunen graag de nog overgebleven orang oetans in India, anderen lopen door de stromende regen met een collectebusje om vijf cent en tien seconden van je tijd te vragen voor dokters in verre landen. Weer anderen geven al meer dan dertig jaar elke maand hetzelfde bedrag om te snel delende cellen te stoppen. Ik? Ik hoef niet zo nodig de hele wereld te redden. Maar als het kan, misschien dan een klein deel. En dan het liefst met de hulp van een teddybeer.
Dit wordt geen jankverhaal. Wil je het hele gruwelijke verhaal (met darmen uitkotsend en alles), dan raad ik aan om mijn moeder eens een belletje te geven. Zij weet het in geuren en kleuren te vertellen. Het enige wat je wat mij betreft hoeft te weten voor de achtergrond van dit verhaal: ik was drie, ik had een auto-ongeluk, mijn nek zei krak, en van de ambulancebroeders kreeg ik een teddybeer (Terrie en níet Teddy, belangrijk onderscheid voor mijn 3-jarige ik), die mijn letterlijke steun en toeverlaat werd de…23 jaar die daarop volgde. Waarom ik dit vertel? Omdat die beer lange tijd mijn allergrootste allerdierbaarste bezit was. Nog steeds is, eigenlijk. Als mijn huis in vlammen opgaat, is Terrie het eerste wat ik in veiligheid stel. Dus toen ik er achter kwam dat de stichting die mij mijn beer schonk nog steeds bestaat, deed ik iets wat uitermate buiten mijn comfort zone ligt: ik mailde ze of ik ze een paar vragen mocht stellen. Binnen een dag kreeg ik antwoord. Dit is het verhaal van hoe een knuffelbeer niet alleen mijn leven, maar dat van heel veel kinderen heeft gered en nog kan redden.
Voor het bestaan van de stichting moeten we bijna 3 decennia terug. Daar werkte in 1993 – 1994 Jacklien Zimmerman op de ambulance in Doetinchem, regio Achterhoek. Daar werd ze door een collega gewezen op het bestaan van de Good Bears – een idee dat uit Amerika kwam. Het idee zelf is simpel: ambulances, politie en brandweer hebben altijd een knuffelbeer in hun wagen liggen, voor het geval kinderen betrokken zijn bij een ongeval. Want wat werkt er troostender dan een heerlijk zachte knuffelbeer? Haar collega vroeg zich af of het ook iets voor hen kon zijn. Daar was voor Jacklien geen twijfel over mogelijk. Met haar collega’s gingen ze de regio rond om bedrijven te vragen dit idee te sponsoren. Tenslotte was er in de zorg toen ook geen of amper subsidie. Maar wie kon nee zeggen tegen knuffelberen? Precies, dus zo geschiedde. Het duurde niet lang voordat andere diensten én de media het idee opmerkte.
Nu, een dikke vijfentwintig jaar later, hoort de Good Bear volgens Jacklien bij de standaarduitrusting van de ambulance, de brandweer, politie, diverse ziekenhuizen en andere instanties die te maken hebben met kinderen die iets traumatisch hebben meegemaakt. En, zegt Jacklien, het kan zelfs volwassenen helpen bij het verwerken van een trauma.
Een knuffel lijkt misschien niet bijzonder behulpzaam wanneer je als kind – of als volwassene – net iets onbevattelijks hebt meegemaakt, maar geloof me, dat is het wel. Het wordt niet alleen tijdens, maar ook daarna, een houvast. Je sleept de beer overal mee naar toe. Het wordt, gek genoeg, je beste vriend. Hij was er tenslotte bij, wist wat je had meegemaakt. En elk jaar, de dag vóór de onheilspellende datum, als je in paniek raakte, dan was hij er voor je. Nam je hem in je armen, en was het weer voor eventjes oké. Je was hier. In het nu. Niet daar. Niet toen. En de keren dat je hem kwijtraakte was er blinde paniek. Geen wonder dat er stiekem twee van hem waren. En nu is hij er nog steeds als je hem nodig hebt. Een tikkeltje verweert, draden hangen uit zijn armpjes, maar nog net zo zacht en vertrouwd als al die jaren geleden.
Wil je na dit hele verhaal ook knuffelberen gaan uitdelen? (Nu ja, de mensen steunen die dat mogelijk maken). Neem dan vooral een kijkje op Good Bears. En als je dan besluit een te doneren, dan weet ik honderd procent zeker dat je ergens een klein meisje of jongetje een van de beste cadeaus allertijden gaat geven, juist wanneer ze dat het meeste nodig hebben.
We Dwalen Af 
Geef een reactie