Neem een gemiddelde week, en ik huil daarin toch al snel een keer of drie, vier. Niet omdat mijn leven nu zo kut is (over het algemeen genomen dan), maar Rachelle always cries. Bejaarden die herenigd worden in Memories. Reclames met puppies. BN’ers die niet weten hoe je het woord labyrint spelt. Hou op met me, hoor. Maar ik ben hier om tegen jullie te zeggen, dat huilen soms best oké is.
Het aantal personen dat me daadwerkelijk heeft zien huilen is op een hand te tellen. Ik doe namelijk graag alsof ik een cool cucumber ben met weinig tot geen emoties. Een missie die vooralsnog behoorlijk mislukt (ik snap niet hoe mensen intern kunnen genieten van iets, ik geniet behoorlijk extern van dingen. ANDERS GENIET JE TOCH GEWOON NIET???). Hoe dan ook, huilen is iets wat ik liever niet in het bijzijn van anderen doe. Hetzij omdat er meestal snot uit alle gaten komt, hetzij omdat ik het spectrum van emoties dat ik tentoonstel graag beperk tot cynisme of overmatig enthousiasme.
En toch huil ik zeker een paar keer per week. Laat me een youtube-filmpje zien van een of ander kuttalentenprogramma waarin mensen met een tragische geschiedenis de sterren van de hemel zingen (‘ik zing dit lied voor de parkiet van mijn dooie moeder’) en daar ga ik. Is het de tijd van de maand, dan komt er nog een schepje bovenop. In dat geval is een reclame van Merci al genoeg om de waterlanders op te wekken.
Ik pleit ervoor dat we met z’n allen best wat meer mogen huilen en daar ook voor uit mogen komen. Inclusief de mannen dus hè. Een welgemeende traan die over een ruwe mannenwang rolt wanneer dan tóch, tegen alle verwachtingen in, zijn favoriete team doorgaat naar de finale of wanneer hij dan eindelijk de eindbaas op level 45 weet te verslaan na ontelbare verwoede pogingen. Mag best. En een traantje laten omdat we er verdomd goed uitzien en hij hoopt dat we hem nooit, nóóit, verlaten; verdomme, dat mag helemaal.
Bovendien lucht huilen ook zo lekker op. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar een goede huilbui later en ik kan de wereld weer (iets beter althans) aan. Het moet er gewoon soms even uit. Als een soort stortbui in de tropen waarna de lucht weer strakblauw is.
Een laatste voordeel: het schijnt dat tranen een stofje bevatten die goed is voor je huid. Misschien dat ik daarom nog steeds uitzie alsof ik 12 ben. Mij hoor je niet klagen, zet nog maar een auditie van een dansende cavia met één poot op.
We Dwalen Af 
Geef een reactie