Eens in de zoveel tijd moet je er even lekker tussenuit. Om te voorkomen dat je doorligplekken krijgt, bijvoorbeeld. Ouwe besjes als wij mogen dan graag voordelige treinkaartjes scoren en een dagje doorbrengen in een van de gezellige winkelsteden die ons land rijk is. We vertrekken lekker bijtijds zodat je ook niet al te laat thuis bent – het is tenslotte niet de bedoeling dat het nachtwerk wordt. Een absolute tip voor zo’n dagtripje is Zwolle. We aten en dronken ons in een hele zaterdag door de hanzestad heen.
De grootste en tevens hoofdstad van Overijssel ligt op iets meer dan een uur treinen vanaf Amsterdam. Prima te doen dus, al praten ze er alsof je drie dagen hebt gereisd. Wat meteen opvalt, naast de onverstaanbare mensen, is dat het er allemaal wat minder gehaast aan toe gaat. Dat merken we vooral als we hongerig aanschuiven bij De Lunchwinkel voor wat broodnodige taart en we onze thee al bijna op hebben als de taart eindelijk op tafel komt. Maar het is het wachten waard. (Behalve dan de appel op de cheesecake. Hoe bedoel je er zit fruit op een cheesecake???)
We vervolgden onze weg naar de binnenstad van Zwolle. Vandaag geen winkelzondag – zo vertellen Zwolse verkeersborden ons – maar gelukkig wél winkelzaterdag. Heel druk is het niet. Als je tenminste de ene winkelstraat met alle H&M’s, Zara’s, Primarks en andere winkels vermijdt waar kleding hangt dat is gemaakt door kleine bloederige kinderhandjes. Afijn, Zwolle bestaat uit kleine en fijne straatjes waar boetiekwinkeltjes je vintage roze olifanten proberen te verkopen of woonaccessoires met wijze woorden zoals ‘Live Love Laugh’. Én ze hebben een kantoorboekhandel met notitieboekjes as far as the eye can see. Een behoorlijk pluspunt als je het ons vraagt.
Overal op straat verwezen bordjes ons naar Waanders in de Broeren. We dachten dat een of ander hanzestad-historisch-gebeuren zou zijn, maar toen we er, toch nieuwsgierig geworden, aankwamen bleek het een enorme (meer dan 1000 vierkante meter!) boekenwinkel in een kerk. Ja, zo goed hadden we ons van tevoren ingelezen, dat we niet wisten dat dit de place to be in Zwolle was voor boekennerds als wij. De kinderboekenafdeling is zo indrukwekkend dat Sara bijna naar buiten liep met een handpop in de vorm van een das – dat is sterke marketing.
Rond een uur of twee waren we na al dat gebanjer over de geplaveide straatjes toch alweer behoorlijk hongerig en dorstig, zoals je begrijpt. Dus banjerden we naar Bij Giel. In een middeleeuws (en daardoor vrij tochtig) optrekje gaat een wanstaltige wereld voor je open. Gastheer Giel is een flamboyante verschijning en dat trekt hij door in zijn interieur. Een verzameling plastic stoelen en pop-art kunst afgewisseld met hoge kandelaren en oorfauteuils zorgt ervoor dat je je direct thuisvoelt. Als thuis voor jou een Xenos op speed is.
Elke eetliefhebber zit ongetwijfeld te wachten op het moment dat we aankondigen dat we naar de heilige graal der sterrententen zijn geweest. Want, Zwolle, dáár gebeurt het. (Op eetgebied dan. Verder gebeurt er bijzonder weinig, althans, niet toen wij er waren.) Voor jullie culi-barbaren die nu geen idee hebben waar we het over hebben; in Zwolle staat de Librije, met z’n drie Michelinsterren, bijbehorend hotel, én eetwinkel. Zijn we natúúrlijk geweest. In de eetwinkel dan. En dat bleek een prima zet: je mag er van alles ruiken en proeven en bent vervolgens compleet weerloos tegen de overheerlijke oliën, zuren, zwammen en sauzen. Maar daar krijg je dan wel een heel kek tasje bij. En je gaat naar binnen door dezelfde ingang als de mensen die wél naar het restaurant gaan, dus heel even voel je je helemaal sjiek de friemel. And you can’t put a price on that.
Tegen de tijd dat het echt acceptabel is om aan de borrel te gaan, lopen we binnen bij het Wijnhuis, dat om onverklaarbare redenen in enorme neonletters Brand Bier boven de ingang heeft hangen. Ze hebben er wijn in meervoud, veelvoud en de glazen lijken elke keer exponentieel groter en goed gevulder te worden. Je kunt er ook eten. Niet dat we daar nog veel van herinneren, maar we geloven dat het echt prima te pruimen is. Meer wil je eigenlijk ook niet naast je wijn.
We Dwalen Af 
Geef een reactie