We Dwalen Af gaat over – ja, wat eigenlijk precies? De dingen in het leven. Of beter gezegd de dwalingen in het leven. Van Michiel Huisman tot de Spice Girls. Van ongemakkelijk zijn tot heerlijk eten.
Neem een gemiddelde week, en ik huil daarin toch al snel een keer of drie, vier. Niet omdat mijn leven nu zo kut is (over het algemeen genomen dan), maar Rachelle always cries. Bejaarden die herenigd worden in Memories. Reclames met puppies. BN’ers die niet weten hoe je het woord labyrint spelt. Hou op met me, hoor. Maar ik ben hier om tegen jullie te zeggen, dat huilen soms best oké is.
Sommige mensen steunen graag de nog overgebleven orang oetans in India, anderen lopen door de stromende regen met een collectebusje om vijf cent en tien seconden van je tijd te vragen voor dokters in verre landen. Weer anderen geven al meer dan dertig jaar elke maand hetzelfde bedrag om te snel delende cellen te stoppen. Ik? Ik hoef niet zo nodig de hele wereld te redden. Maar als het kan, misschien dan een klein deel. En dan het liefst met de hulp van een teddybeer.
Onlangs kwam ik tot het besef dat ik in vergelijking met anderen wellicht onevenredig veel uit eten ga. Dat heeft vele redenen. Waaronder: dat je zelf niet hoeft te koken, dat eten naar je toe wordt gebracht, er wijn in overvloed is en je vervolgens helemaal niets zelf hoeft op te ruimen. Klinkt nogal elitair, is het ook. Maar als semi-zelfstandige, semi-volwassen vrouw, geef ik daar nogal graag mijn geld aan uit.
Hoe ouder je wordt, hoe minder problemen je hebt met FOMO (fear of missing out, zo heb ik me laten vertellen). Er gaat immers niets boven een welverdiende, rustige zaterdagavond waarin je eens alle tijd hebt om niet te praten met mensen die je eigenlijk toch niet wilt spreken.
Lees verder “Zaterdagavonden met Taylor Swift zijn heus zo erg niet”
Ik heb hier heel lang mijn vingers niet aan durven branden, want íedereen heeft hier een mening over. Maar zoals wel vaker merk ik dat wanneer ik hier de zoveelste discussie over voer, mijn woorden niet zo elegant overkomen, mijn punt niet zo helder is, als ik zou willen. Dus daarom doe ik nog een poging in geschrift.
Er zijn veel dingen waar je over nadenkt als je klein bent. Je toekomstige huis, je toekomstige man, je toekomstige dolfijn/paard/eenhoorn. Maar waar je – of in elk geval ik – geen moment bij stilstond, waren je toekomstige vrienden. Want de vriendinnen die je had toen je 8 was, die zouden er vast voor altijd zijn. Het kwam niet eens in je op dat ze er niet zouden zijn.
Er is niets, maar dan ook werkelijk niets, dat beter is dan kerst (nee, zelfs niet de allerheiligste feestdag van het jaar, ook wel bekend als Rachelles verjaardag). Dat heeft een aantal redenen, waaronder (maar niet beperkt tot) de vele lichtjes, kersttruien en wanstaltige kerstmuziek. Er gaat niets boven kerst, en al helemaal niets boven de weken die leiden tot kerst.
Lees verder “It’s the most wonderful time of the year (maar echt)”
Het zit zo. Ik ben bang voor hoogtes. Vandaar dus die hoogtevrees. Het kan erger, veel erger. Maar ik heb een tijdje geleden besloten dat die hoogtes me niet gingen tegenhouden. Haha, steek het maar ergens, hoogtes, jullie zullen me niet krijgen. Nimmer!
Ik denk graag dat ik een special snowflake ben, maar in één groot opzicht verschil ik absoluut niet van de rest van de westerse wereld: ik ben constant online. Het eerste wat ik ’s ochtends doe als de wekker gaat, is kijken wat ik gemist heb op Twitter, Facebook en Instagram. En daarna kijk ik nog even op Nu.nl en favoriete gossipsite Oh No They Didn’t. Inmiddels zijn we een kwartier verder en wil ik nog minder graag mijn bed uit. En dan ga ik door naar werk, waar ik de hele dag bezig ben met online zijn, om vervolgens thuis te komen, de computer aan te zetten en het hele riedeltje begint weer van vooraf aan.
Naast oranje presidenten, balletjes met superioriteitsproblemen en de algehele planeet die in de brand staat, moet ik me schijnbaar óók nog eens druk maken over hoe mijn leven er op social media uitziet. Maar de waarheid is: ik maak gewoon niet heel veel fotowaardige momenten mee. Ik kán elke dag een foto van mijn bord maken, maar let’s face it, niemand zit echt te wachten op een foto van een diepvriespizza.
We Dwalen Af 