We Dwalen Af gaat over – ja, wat eigenlijk precies? De dingen in het leven. Of beter gezegd de dwalingen in het leven. Van Michiel Huisman tot de Spice Girls. Van ongemakkelijk zijn tot heerlijk eten.
Laatst werd ik verliefd. Verliefd op Pudding. En ja, hoewel het in mijn geval redelijk aannemelijk is dat dit om een daadwerkelijk toetje ging, was het in feite de schattigste hond die ik ooit in mijn leven heb gezien. Ik heb, niet overdreven, naar ongeveer 10 mensen gestuurd: ‘IK MOET DEZE HOND HEBBEN TOCH’. Iedereen was het unaniem eens: ‘DOE HET NIET’.
Ik heb een probleem. En ik schrijf dit in de hoop dat vele mensen zich in dit probleem zullen herkennen, zich ermee zullen identificeren en zullen weten dat we niet alleen zijn.
“Vrouwen kunnen niet rijden”. Zodra ik dat hoor word ik pisnijdig. Het is op niets gebaseerd en bovendien behoorlijk misogynistisch. Meerdere onderzoeken hebben tenslotte uitgewezen dat wij vrouwen bij minder ongelukken betrokken zijn, veiligere weggebruikers zijn en – ja – ook kunnen fileparkeren. Het punt is alleen dat ik de uitzondering ben die de regel bevestigt (overigens ben ik meestal de uitzondering bij wat dan ook, maar dat is een verhaal voor een andere keer).
“Zenuwachtige eekhoorn met een cokeprobleem”. Zo noemde M., de toegewijde metgezel van Sara me ooit. Ik was daar in het geheel niet beledigd over want 1) dit was hoe ik in zijn hoofd ben tijdens een sollicitatiegesprek en 2) hij had gelijk.
Als ik ergens in zou geloven, dan zou het in de United Church of Bacon zijn. Niet omdat ik graag in een hoger wezen geloof dat een plan voor me heeft (hé, hoger wezen, what the fuck is up met dit plan dan? Was je dronken toen je een plan voor mij verzon?), maar omdat bacon alles omvat wat goed en puur is in dit leven. Uh, nou ja, naast dat het superzielig is voor varkens dat ze geslacht worden op gruwelijke wijze en zo, maar ja, wees dan ook niet zo verdomd lekker. #sorrynotsorry
Er was eens een meisje dat niets liever wilde dan de beste worden. De allerbeste. Door de jaren heen verschilde het waarin ze de allerbeste wilde worden, maar dat ze de nummer 1 van wat dan ook zou worden, dat stond vast.
Je hebt ze vast wel eens gezien, die hysterische flauwvallende meisjes bij Justin Bieber en One Direction. Zal ik eens iets zeggen? Ik snap ze, ik was namelijk ooit een van die meisjes. Geen Belieber – die lag toen nog zijn luiers vol te schijten. Nee. Dit was nog voor megafans zichzelf namen gingen geven. Ik was fan, dé grootste fan, van een Britse boyband die eigenlijk geen boyband was want ze speelden hun eigen instrumenten maar ja aangezien het 4 jongens waren was het dus wel degelijk een boyband.
Wat mij betreft is de beste uitvinding van de mens niet het wiel. Of allerlei westerse medicijnen tegen kutziektes. Of Channing Tatum. Nee. De beste uitvinding zijn apps waarmee je eten laat afleveren bij je huis zónder daarbij menselijk contact te hebben. Of in elk geval zo min mogelijk menselijk contact.
Als je klein bent (oké, jong, want laten we eerlijk zijn, ik zal nooit veel verder boven het keukenaanrecht uitsteken) dan heb je een beeld van de toekomst in je hoofd. Dat beeld baseer je op de dingen die je hebt gelezen, de Disneyfilms die je hebt gezien en je ouders. Ik zou iemand vinden die mijn prins op het witte paard zou zijn – maar dan zonder paard, want ik was bang voor paarden. Lees verder “Als ik later groot ben”
Ik ben altijd een angsthaas geweest. Op mijn vijfde vond het befaamde Jurassic Park-incident plaats. Ik moest en zou ‘m kijken van mijn overbuurjongen (waarvoor eeuwige dank. En ik maar denken dat het net zoiets als Platvoet zou zijn. Mooi niet dus). Ik heb letterlijk drie weken niet geslapen omdat ik dacht dat die muisstille mensetende dinosaurus me ‘s nachts zou komen verorberen. In verhouding met die dikzak was ik misschien een klein toetje, maar hè, dinosaurussen moesten ook eten. En ja, natuurlijk was ik me er volledig van bewust dat die dingen al een paar miljoen jaar zijn uitgestorven. Niet veel later keken we op een of andere kinderverjaardag Little Vampire. Wat er niet alleen voor zorgde dat mijn zusje maandenlang dacht dat ze een vampier was en alles beet wat los en vast zat (inclusief mij), maar ook dat ik mijn vader een keer aanzag voor een vampier en een kruis naar hem sloeg, hopend dat die vampier sissend zou wegvluchten.
We Dwalen Af 