We Dwalen Af gaat over – ja, wat eigenlijk precies? De dingen in het leven. Of beter gezegd de dwalingen in het leven. Van Michiel Huisman tot de Spice Girls. Van ongemakkelijk zijn tot heerlijk eten.
Met een huis kopen heb ik inmiddels wat ervaring. Die ervaring deel ik graag: huur mensen in die wél weten waar ze mee bezig zijn. Ook verhuizen heb ik aardig in de vingers. Dat komt neer op een zorgvuldige mix van planningsspreadsheets en professionele hulp (al dan niet psychologisch). Maar een huis vérkopen, dat is nieuw voor me. En wat ik inmiddels weet: dat is echt een vak apart.
Begrijp me niet verkeerd: ik hou van Hema. Ik kan er niet binnenlopen zonder iets te kopen en overal bij ons in huis vind je hun handcrèmes, theedoeken en kandelaars – de tegenvallende verkoopcijfers komen in ieder geval niet door mij. Dat gezegd hebbende is de Meer Hema-kaart zo’n stupide en nodeloos ingewikkelde spaarkaart dat ik er direct na mijn eerste ervaring weer mee nok.
‘Beste netwerk, ik ben opzoek naar een schaap met vijf poten welke zich gaat richten op veranderprocessen en andere nietszeggende werkzaamheden.’ Het klopt niet, dat zie je toch wel? Nee, dat zie je dus niet. Hoe vaak ik deze fouten al niet ben tegengekomen. In mails, blogs en op Facebook natuurlijk, maar ook op Linkedin, waar ik het idee heb dat mensen nog een beetje hun best doen om als functioneel volwassene over te komen. Dus laat ik je helpen – een lesje van juf Sara.
Onze boekenclub heeft me al veel gebracht de afgelopen jaren: een maandelijks excuus voor kaastengels, goede gesprekken over literaire meesterwerken en de wetenschap dat Kafka niet aan mij besteed is. Voor mijn laatste verjaardag kreeg ik van vriend en boekenclublid Ruis – hoe kan het ook anders – een boekenbon. Ik wist direct hoe ik die wilde verzilveren en kocht diezelfde middag Hans Bolands herziene vertaling van Anna Karenina. Tolstojs baksteen van ruim een kilo die ik al een tijdje wilde kopen, om te lezen maar ook om op willekeurige plekken in de woonkamer te leggen zodat ik er casually naar kon verwijzen – ‘Waar liggen de waxinelichtjes?’ ‘Daar links naast Anna Karenina!’
In een gemiddelde week loop ik mezelf toch gauw een keer of drie voorbij. Er zijn etentjes, bootcampsessies, werkdingen, noodzakelijke Netflixbinges en andere ongein waarmee de week zich vult. En daarmee ook mijn hoofd. Na het tikken van deze zin ga ik snel afkloppen op een boomstam, maar ik ben best wel gelukkig met mijn leven. Het gaat (klop af, klop af!) best lekker momenteel. Mijn valkuil is alleen dat ik dan van alles een beetje veel wil.
Ongeveer een jaar geleden besloten het Manschap en ik om Oud & Nieuw eens anders aan te pakken. De afgelopen jaren deden we min of meer hetzelfde: vanaf een uur of negen bij iemand thuis, borrelen en spelletjes doen met de Top 2000 op de achtergrond, om 12 uur verplicht en kortstondig naar buiten met een fles bubbels in de hand en dan de kroeg in tot je niet meer weet hoe je thuis bent gekomen. Niet dit keer. We wilden op de eerste rij zitten tijdens het Nationaal Vuurwerk en ja, dat heb je nou eenmaal maar op één plek. Dus maakten we er een weldadig weekend van vol fluffy badjassen en ongedwongen wijnbars. Dit zijn de tips voor een paar dagen Rotterdam.
Lees verder “Een weekend van overdaad in Manhattan aan de Maas”
Tegen het einde van het jaar lijkt opeens iedereen een schreeuwende behoefte aan lijstjes te hebben – ik heb dat overigens het hele jaar door en Rachelle nog meer. Nieuws, muziek, dode beroemdheden: alles wordt in een overzichtelijk geheel onder elkaar gezet. Deze lijst is iets persoonlijker van aard. Dit zijn de hoogtepunten (met hier en daar een donker randje) van mijn jaar in vogelvlucht.
Als schrijvers van een zeer lokaal populaire blog, moeten we er af en toe tussenuit. En als problematische gebruikers van Vakantieveilingen – Sara kocht ooit een helikoptervlucht en bedacht pas daarna dat ze die a) niet nodig had, b) niet wilde en c) niet kon halen omdat je op een onmogelijk tijdstip in een onmogelijk weiland moest zijn en sommige mensen moeten dan gewoon werken, djeez! – ‘win’ je weleens een goedkope hotelovernachting in Gulpen.
Op 2 november word ik 30. Na het opschrijven van die zin heb ik een kwartier onbedaarlijk zitten huilen in m’n shiraz. Maar goed, daar gaan we. Want hoewel het verjaren me dit jaar bijzonder zwaar valt – ik heb een dag vrij genomen om niemand te hoeven zien – heb ik tegen wil en dank toch van alles geleerd, die eerste dertig jaar. Hoog tijd dus om de balans op te maken. Deze is voor iedereen die nog 30 moet worden (je hóeft niet hè, er zijn opties) en voor iedereen die nu gniffelend denkt: ach mens, ik ben bijna 90, stel je niet aan.
Wat is het beste recept om van een vrijgezellenfeestkater af te komen? Men neme: een handjevol gezellige mensen, een zonnige zondagmiddag, een Purmerendse achtertuin en een Matthijs. Laatstgenoemde is het brein – zeg maar gerust genie – achter Glaasje & Kaasje, een foodbox die (je verwacht het niet) wijn en kaas verkoopt. Bier ook, trouwens. En worst. Mmmm, worst. Maar ik dwaal af.
We Dwalen Af 