We Dwalen Af gaat over – ja, wat eigenlijk precies? De dingen in het leven. Of beter gezegd de dwalingen in het leven. Van Michiel Huisman tot de Spice Girls. Van ongemakkelijk zijn tot heerlijk eten.
Mijn vriend is een nerd. Ik hou van hem, maar hier is gewoon geen ontkennen aan. Zijn hobby’s zijn fantasyboeken lezen, zichzelf verliezen in Dungeons & Dragons en zijn vrienden te slim af zijn met oneindig heel veel bordspelletjes. Het is niet alsof dit ooit anders geweest is trouwens, dus ik wist waar ik aan begon zeven jaar geleden.
Het begon, zoals zo veel dingen, met een goede fles wijn en niets beters te doen. Ik herinnerde me een tweet van een collega over zijn TED-talk die ik een paar weken eerder had geliked. Ik scrollde verder door de tweets die ik ooit een hartje, of zelfs nog een sterretje (we spreken < 2016) had gegeven, helemaal terug naar de allereerste. Omdat ik blauw ben en van orde hou, ben ik volgens mij de enige tweep die regelmatig met de bezem door haar favorieten gaat.
Lees verder “Waarom ik hoop dat Twitter altijd blijft bestaan”
Twee jaar geleden redigeerde ik een blog van een collega over de bloedbank, waarin ze schreef waarom zij er niet meer heen ging. Het kwam erop neer dat Sanquin een commerciële organisatie is die geld verdient aan het bloed van (vrijwillige) donoren. Dit is des te vreemder als je bedenkt dat in België en Duitsland donoren betaald krijgen voor hun versgeperste lichaamssappen. Enfin.
Laat ik beginnen met zeggen dat ik niet weet waar ik heen wil met dit verhaal. Of nee, dat is niet helemaal waar. Ik wil wel ergens heen – ik wil graag breken met traditie. Dit betekent niet dat jij dat ook moet doen (handen af van onze traditie enzovoorts), want je moet vooral doen waar je zelf zin in hebt, maar hè, ik zeg maar zo, ik zeg het alleen maar.
Verkiezingen zijn niet alleen een feest voor de democratie, maar ook voor de liefhebbers van orde en regels. Vanuit mijn werk voor de overheid en interesse in (en frustratie over) de Nederlandse politiek, meldde ik me aan als stemmenteller op het stembureau, afgelopen 15 maart. Toen het stembureau sloot en daarmee de kliko’s met aangestampte stembiljetten, had ik net mijn jas over een stoel gehangen in de eetzaal van het bejaardenhuis. Vanuit de gemeente was ik op pad gestuurd met mijn Supergeheime Offline Laptop en de instructie om pas terug te komen als we alle biljetten daarop hadden ingevoerd.
Hoe meer ik lees, hoe meer ik wil schrijven. In het kader van new year, new me – kots – deed ik mezelf daarom een weekend kluizenaren cadeau. Ergens onder Utrecht sluit ik me van vrijdagochtend tot zondagmiddag op met mijn laptop en wat flessen wijn. En dan moet het komen. Althans, ik hoop dat het komt.
Mensen die zeggen dat ze niet van stamppot houden, hebben het volgens mij gewoon niet begrepen. De Nederlandse keuken is zeker geen culinair hoogtepunt en zelfs met mijn goddelijke uitvoering van andijviestamp ga ik Masterchef niet winnen, maar man. Wat kan je in de winter, als je tenen eraf vriezen, je bril beslaat en je adem in wolkjes voor je ogen hangt onwijs veel zin hebben in zo’n dampende berg stoemp (hihi).
Zondagmiddag, half twee
In mijn joggingbroek op de bank, kat naast me, laptop op schoot. Say yes to the dress staat aan voor het achtergrondgeluid en af en toe kijk ik op als een veel te jonge southern belle zich krijsend in een berg tule hijst. Ik zou zo de hele middag kunnen blijven zitten, ware het niet dat ik om 3 uur verwacht word in het zwembad. Ik ga een les FloatFit doen.
Whenever I get gloomy with the state of the world, I like to think of de geitenboerderij in het Amsterdamse bos. Ik kom er graag, zeker als er sloten lammetjes tegelijk worden geboren. Geiten zijn fucking vrolijk, altijd. Ze zeggen bèèèh en je kunt ze aaien en daarna je handen wassen, ‘cus they smell. En ze kauwen op je vingers en poepen waar je naast staat. De schatjes.
Bij ‘stout’ dacht ik altijd aan Marlies Dekkers, Heleen van Royen en verlepte middelbarevrouwenborsten in rolladebeha’s met zirkonia’s. Tot voor kort dan. Nu denk ik bij stout aan sappige dode koeien, een fantastisch verschijnsel dat ‘dessertparade’ heet en tongstrelende rode wijn. Maar ik loop op de zaken vooruit.
We Dwalen Af 