Momenten van bezinning in de geitenstront

In april van elk jaar sinds 1992 viert een zekere snowflake haar verjaardag. Je kunt het niet vergeten, want by god, dat laat ze niet gebeuren. Er zijn de subtiele hints, die rond Kerst al beginnen, de save-the-date een maand of twee van tevoren, de ellenlange discussies (of hoe noem je dat als iemand alleen tegen zichzelf praat) over de Jurk, de Locatie en de Gastenlijst en dan is er verdomme eindelijk de Dag. En op de Dag zijn er dan eindelijk taart, slingers en cadeautjes. Maar wat geef je iemand die alles al heeft (inclusief een existentiële crisis)? Daarop vonden wij dit jaar maar één antwoord. Geitenyoga.

Je hoeft niet te reizen om je wereld te verbreden

Onder ons – de zogenaamde millennials – is er al een tijdje een stevige trend gaande: zoveel mogelijk reizen. Het maakt niet zo veel uit waarheen, zolang je maar op verre plekken bent geweest waar je lekker hebt gemengd met de locals. Een jaartje backpacken in Azië/Australië/een ander continent dat begint met een A of gewoon helemaal een digital nomad worden staat bovendien zo lekker op je cv.

Come to Mama!

Natuurlijk zijn wij er ook geweest. Het restaurant waar alles roze is. We móesten wel. Ook al twijfelden we ernstig bij het zien van de eerste recensies. Want die waren eigenlijk alles wat je verwacht van een overhypete tent: te harde muziek, ongeïnteresseerd personeel, matig en weinig eten, lauwe witte wijn en een vette rekening. Niets van gemerkt, en daardoor juist zo blij verrast. Behalve die vette rekening dan. Maar dat hadden we vooral aan onze wijninname te danken.

Jezus, mam

Iedereen die een moeder heeft of een moeder is, weet dat je het als moeder nooit goed doet. Maar echt. Nooit. Zo komen wij allebei uit verdomd gelukkige gezinnen, met ouders die [gasps] nog steeds bij elkaar zijn. Die hard werken of hebben gewerkt om ervoor te zorgen dat het hun kinderen nooit aan iets ontbreekt. Het ontbreekt ons inderdaad aan niets. Zelfs niet aan de nodige portie volkomen onterechte gêne voor onze lieve moeders. Mama, sorry.

Funda kan een mens gelukkig maken

Wat is er leuker dan bij iemand binnen kijken? Weinig, vinden Sara en Rachelle. Behalve dan vanaf je eigen bank bij iemand naar binnen kijken en de wanstaltige smaak van sommige mensen judgen met een glas wijn in je handen. En daar komt Funda om de hoek kijken. O, Funda, how we love thee. Zelfs al wil je niet verhuizen en vooral blijven zitten waar je zit (op de bank dus), is Funda afstruinen misschien wel de allerbeste hobby die je kan hebben.

5x Onontdekte restaurants in Amsterdam

Onlangs kwam ik tot het besef dat ik in vergelijking met anderen wellicht onevenredig veel uit eten ga. Dat heeft vele redenen. Waaronder: dat je zelf niet hoeft te koken, dat eten naar je toe wordt gebracht, er wijn in overvloed is en je vervolgens helemaal niets zelf hoeft op te ruimen. Klinkt nogal elitair, is het ook. Maar als semi-zelfstandige, semi-volwassen vrouw, geef ik daar nogal graag mijn geld aan uit.

Positive thinking

Er zijn ook dingen waar Sara & Rachelle blij van worden. Dat verwacht je misschien niet, maar zo nu en dan – op gezette tijden – reflecteren we graag ook op de dingen die wél goed gaan in ons leven*, de dingen we wél waarderen en waar we noemenswaardig blij van worden. En we hopen met heel ons hart dat jullie het met ons eens zijn. Dus hier gaan we.

Hoofd leeg – mindful

In een gemiddelde week loop ik mezelf toch gauw een keer of drie voorbij. Er zijn etentjes, bootcampsessies, werkdingen, noodzakelijke Netflixbinges en andere ongein waarmee de week zich vult. En daarmee ook mijn hoofd. Na het tikken van deze zin ga ik snel afkloppen op een boomstam, maar ik ben best wel gelukkig met mijn leven. Het gaat (klop af, klop af!) best lekker momenteel. Mijn valkuil is alleen dat ik dan van alles een beetje veel wil.

Sara & Rachelles Grote Wijn-en-eten-in-de-horeca-onderzoek – deel 3

Op onze zoektocht naar de ultieme borrelstek, komen we heel wat hits en missers tegen. Wij drinken overal wijn, zodat jij dat niet hoeft te doen. In Amsterdam en Purmerend. In het vorige deel vond je ons onverbloemde oordeel over Rozemeijer, Café Kobalt en Brasserie Blazer. Zet je schrap, want we hebben nog meer wijn gedronken:

Het Duitse tafereel bij Scheepskameel

Er zijn van die tenten die op elk lijstje terugkomen. Kaagman, Choux, Breda en Scheepskameel, bijvoorbeeld. Sinds enige tijd werken we, samen met de rest van de fine dining-club, onze zelfgemaakte lijst af – al is er niet echt sprake van afwerken als je voor elke dinerdate drie nieuwe suggesties oppert… Na Baut en Bak was nu Scheepskameel aan de beurt.