Bila met je benen op tafel

Als je al een tijdje rondloopt op een kantoor, ben je ongetwijfeld al eens benaderd voor een benen-op-tafel-, brownbag- of shoarmasessie. De eerste keer verslik je je nog in je gemberthee, maar voor je het weet sluit je enthousiast aan omdat deze sessie (die stiekem gewoon een vergadering is maar een gezellige andere naam heeft) je even doet ontsnappen aan de sleur van alledag. Waag het overigens niet om je benen op tafel te leggen tijdens een benen-op-tafel-sessie, want dat is uitdrukkelijk niet de bedoeling. Omdat vergaderen inderdaad een rotwoord is waarvan je spontaan begint te gapen, dachten wij: welke termen kun je nou nog meer verzinnen voor zoiets inspiratieloos als een vergadering? Nou, deze dus.

1. Schandpaalsessie
Als iemand iets heel erg fout heeft gedaan, is het wel zo aardig om daarover één op één verder te praten: wat ging er mis, en hoe kan het een volgende keer anders/beter. Toch zijn er mensen die dat liever en plein public doen. Ze plannen dan iets in met een passief-agressieve naam als ‘Evaluatie vergadering gisteren’ en iedereen weet dat de shit aan is. Waarom zou je dat nog willen verhullen? Als iedereen toch al weet dat één iemand de sjaak is, kan het voor de rest juist een feestje zijn. Willem regelt popcorn en Martine neemt flessen sinas en cola mee, gezellig naar de schandpaalsessie.

2. Apenkooiassemblee
Bij een vergadering is het doorgaans niet de bedoeling dat je veel beweegt. Daar schrikken de jongens van ICT alleen maar van en je bent ook moeilijk te verstaan als je net een handstand doet terwijl je je punt maakt. Een apenkooiassemblee lijkt in eerste instantie op een gewone vergadering, maar vergis je niet: als je goed kijkt, zie je dat onder de tafel iedereen de oefeningen doet die je ook altijd in een vliegtuig moet doen bij verre reizen. Afgezette voeten als gevolg van trombose komen de productiviteit immers niet ten goede. Het gaat er soms ruig aan toe op kantoor.

3. Het sorry-superdruk-symposium
Alle betrokken partijen willen deze (over het algemeen regelmatig terugkerende) vergadering het liefst gewoon helemaal overslaan. Maar het is nu eenmaal een moetje. Waarschijnlijk opgelegd door hoger hand die “het nuttig leek om jullie met elkaar in contact te brengen” zodat “iedereen op de hoogte is van wat er precies bij elkaar speelt”. We willen helemaal niet weten wat er bij elkaar speelt. Zo’n tien minuten vóór de vergadering plaatsvindt, mailt een van de partijen “dat ze het razend druk hebben en helaas andere prioriteiten moeten stellen” en de ander antwoordt “dat het ze eigenlijk ook wel goed uitkomt om hem te verzetten!!”. En dat blijft eeuwig doorgaan, als een soort werkcirkel van het leven, tot één van de genodigden het niet langer aan kan en het hele gebeuren afblaast. Of de pijp uitgaat.

4. Zitten-en-je-bek-houden-meet-up
Soms zijn er bijeenkomsten waarbij het eigenlijk absoluut niet de bedoeling is dat je ook maar enige input levert, maar je waar je wel geacht wordt gewoon te zijn. Je hoeft niet eens echt op te letten, want er komt toch geen concrete actie uit waarmee je iets hoeft te doen. Je hoeft het alleen maar aan te horen. Of in elk geval de impressie wekken dat je het allemaal aandachtig opneemt. Misschien moet je alleen zo nu en dan bevestigend je hoofd knikken, alsof je het helemaal mee eens bent met Karen van Boekhouding dat de cijfers écht uit het rood moeten komen en dat de oplossing daarvoor minder borrels houden op de afdeling is. Als Karen klaar is met haar monoloog mag je de benauwde vergaderzaal eindelijk uit en wordt het godverdomme wel eens tijd voor die borrel.

Purmerend is zo erg nog niet?

We hebben in het verleden al vaak genoeg betoogd dat Purmerend het afvoerputje is van Amsterdam. (Maar in elk geval is het niet Almere, het vieze prutspul dat je vindt in het afvoerputje van Amsterdam). Maar onze wereldstad blijkt een bron van onuitputtelijke inspiratie te zijn. Dus is Purmerend eigenlijk wel zo erg als we onszelf willen laten geloven? We nemen de stad nogmaals onder de loep.

Lees verder “Purmerend is zo erg nog niet?”

Prinsesjes kijken

Op Koningsdag doen wij wat alle mensen van onze leeftijd doen: om 11 uur stipt voor de buis zitten zodat we live de koninklijke familie op hun best kunnen zien: vastgeschroefde glimlachen, wegwaaiende hoedjes en geforceerd applaudisseren bij de zoveelste moderne dansact. Niet gezien? Niet getreurd, wij hebben een uiterst secure semi-liveblog voor je bijgehouden van het bezoek aan keistad Amersfoort. You’re welcome.

Lees verder “Prinsesjes kijken”

Een man met een plan (en kussens en kaarsjes)

Met een huis kopen heb ik inmiddels wat ervaring. Die ervaring deel ik graag: huur mensen in die wél weten waar ze mee bezig zijn. Ook verhuizen heb ik aardig in de vingers. Dat komt neer op een zorgvuldige mix van planningsspreadsheets en professionele hulp (al dan niet psychologisch). Maar een huis vérkopen, dat is nieuw voor me. En wat ik inmiddels weet: dat is echt een vak apart.

Lees verder “Een man met een plan (en kussens en kaarsjes)”

Geen weekendplannen, geen probleem

Sara en Rachelle zijn vroegbejaard. Alhoewel, is er zoveel mis met gewoon op een christelijk tijdstip naar bed willen gaan zodat je je de volgende dag níet voelt alsof je de door een vrachtwagen bent overreden? Moet je per se op hoge leeftijd zijn om met een uitgestreken gezicht te kunnen zeggen dat een van je favoriete publieke omroepen omroep MAX is? Sara en Rachelle vinden van niet. En laten we eens helemaal ophouden met het idee dat je ‘iets’ moet doen in het weekend. We doen al de hele week iets, namelijk werken. In het weekend willen we verdorie gewoon rust en met de benen omhoog. We zijn tenslotte geen achttien meer. (Niet dat Rachelle naar buiten ging op haar achttiende, maar jullie begrijpen de analogie).

Lees verder “Geen weekendplannen, geen probleem”

Meer of minder Hema

Begrijp me niet verkeerd: ik hou van Hema. Ik kan er niet binnenlopen zonder iets te kopen en overal bij ons in huis vind je hun handcrèmes, theedoeken en kandelaars – de tegenvallende verkoopcijfers komen in ieder geval niet door mij. Dat gezegd hebbende is de Meer Hema-kaart zo’n stupide en nodeloos ingewikkelde spaarkaart dat ik er direct na mijn eerste ervaring weer mee nok.

Lees verder “Meer of minder Hema”

Huilen is oke olé olé

Neem een gemiddelde week, en ik huil daarin toch al snel een keer of drie, vier. Niet omdat mijn leven nu zo kut is (over het algemeen genomen dan), maar Rachelle always cries. Bejaarden die herenigd worden in Memories. Reclames met puppies. BN’ers die niet weten hoe je het woord labyrint spelt. Hou op met me, hoor. Maar ik ben hier om tegen jullie te zeggen, dat huilen soms best oké is.

Lees verder “Huilen is oke olé olé”

Alleen ben je sneller, maar samen kom je verder

Scroll op een willekeurig moment door een willekeurige Linkedin-tijdlijn en ze komen voorbij: de zogenaamd inspirerende quotes of gezegdes. Ze zouden je moeten helpen om je leven een treetje hoger te tillen (we tillen liever niets, al helemaal niet hoger, maar dat terzijde). Om zo lekker geïnspireerd te worden. Om alles uit het leven te halen. Of om te herhalen als mantra terwijl je huilend op de keukenvloer zit omdat je wéér de sperziebonen hebt laten aanbranden en gaat dan verdomme nooit eens iets goed in je leven. Een selectie van de aller- allerergste:

Lees verder “Alleen ben je sneller, maar samen kom je verder”

Boter, kaas en etymologie

Dat nieuwsgierigheid je ver kan brengen, hebben we al geleerd van ons rolmodel Jonathan van Ness. Zo kon het gebeuren dat we op een doordeweekse zondag een Spaanse kerktoren beklommen. Eenmaal boven bleek dat de beiaardiers die ons daar waren voorgegaan, hun tijd verdreven door het spelen van eindeloze potjes boter, kaas en eieren. Een spel dat in het Spaans de veel logischere naam Tres en línea (ook wel: Ceros y Cruces, nullen en kruisen) heeft, aldus onze enthousiaste gids Sara (niet te verwarren met de hijgende Sara die daar achteraan sjokte met een halve cava-kater).

Sara de Gids vroeg ons hoe dit spel in onze taal heette. Een Japanse toeriste beweerde dat het spel in haar land niet bestaat; een mededeling die wij tot op de dag van vandaag niet geloven maar ook niet hebben geverifieerd want zo veel kan het ons nou ook weer niet schelen. We legden uit dat het bij ons, vrij vertaald, Butter, Cheese & Eggs heet, om ons direct te verontschuldigen voor deze Nederlandse stupiditeit waarvoor we geen verklaring hadden. En wat doe je als je ergens geen verklaring voor hebt? Dan klop je aan bij Onze Taal.

Die hadden helaas geen eenduidig antwoord:

Weinig over te vinden. In een woordenboek uit 1899 heet het spel ‘Boter, melk, kaas’, wat gebaseerd zou zijn op de uitroep (van de winnaar) ‘Boter, mellek, kaas / Ik speel de baas’. Maar waar die uitroep vandaan komt, staat er niet bij. Waarschijnlijk in de volksmond ontstaan. Ook Woordenboek der Nederlandsche Taal noemt die variant met ‘kaas’. Aldaar verwijzing naar boek over volksvermaken uit 1871. Kortom: het heeft meer met volkscultuur te maken dan met taal.

Uit het Woordenboek der Nederlandsche Taal:

—  Boter, melk, kaas (Ik speel de baas), naam van zeker kinderspel, hierin bestaande dat twee personen om beurten in een der ruitjes van eene figuur, gevormd door vier elkander kruisende strepen, een kruis of eene nul schrijven en zoodoende trachten zelf het eerst eene rechte of dwarse rij gevuld te krijgen en dit den ander te beletten. Zie ter gouw, Volksverm. 312 [1871].

Gelukkig deed Twitter waar het goed in was en maakte de vraag ook bij anderen iets los. Zo verwees Tim Notten ons naar de persoonlijke website van neerlandicus Marc van Oostendorp waar we dit prachtige staaltje PR voor de sport vonden:

unnamed (1).png

Van Oostendorp meende zich op Twitter te herinneren dat hij ooit een interview had gegeven over de Koninklijke Nederlandse Boter, Kaas en Eierenbond en de reden dat ze zich op internet gingen begeven.

We googelden de bestuursleden van de bond – op dit punt had het steeds minder met etymologie en steeds meer met gewoon stalken te maken – en vonden alleen Mieke de Vreeze (die volgens de overlevering uit “een Boter, Kaas en Eieren familie” stamt) op Facebook. Althans: we vonden íemand met die naam. Een Belgische, dus de kans dat zij betrokken is bij de Koninklijke Nederlandse… enfin, we dwalen af. Steeds verder.

Onze Taal verwees ons nog naar het Kenniscentrum voor Immaterieel Erfgoed, waar we een mail naartoe stuurde met de vraag: help ons in godsnaam aan meer informatie. Maar helaas:

Het is een moeilijke vraag. Boter, kaas en eieren ofwel kruisje-rondje staat bekend als een oud-Hollands spel. Het werd al in de eerste helft van de 20ste eeuw gespeeld maar toen heette het boter-melk-kaas en dan zei men er achter ‘ik ben de baas’. Het is minimaal zo’n 80 jaar oud. Het is een spel waar je niets voor nodig hebt (je kunt het zelfs in zand met een stokje spelen) of hooguit een stukje papier en een potlood. Dat alledaagse heeft waarschijnlijk ook voor de naam gezorgd. Boter, kaas en eieren (of boter, melk en kaas) zijn alledaagse producten die iedereen in huis heeft.

En zo lopen we toch een beetje dood, sorry voor de anticlimax. Kleine kanttekening: voor veganisten zijn boter, kaas en eieren natuurlijk geen alledaagse producten. Maar met veganisten wil toch niemand spelletjes spelen.

Wie ziet dat nou? Ja, ik dus

‘Beste netwerk, ik ben opzoek naar een schaap met vijf poten welke zich gaat richten op veranderprocessen en andere nietszeggende werkzaamheden.’ Het klopt niet, dat zie je toch wel? Nee, dat zie je dus niet. Hoe vaak ik deze fouten al niet ben tegengekomen. In mails, blogs en op Facebook natuurlijk, maar ook op Linkedin, waar ik het idee heb dat mensen nog een beetje hun best doen om als functioneel volwassene over te komen. Dus laat ik je helpen – een lesje van juf Sara.

Lees verder “Wie ziet dat nou? Ja, ik dus”

Maak een website of blog op WordPress.com

Omhoog ↑