Een worst is een worst

Geloof het of niet, maar laatst waren Sara & Rachelle uitgenodigd voor hun allereerste bloggersevent. (Hoofdzakelijk dankzij de fantastische PR-skills van vriendin F., maar toch). Ja, kijkbuiskinderen, je leest nu de blog van niemand minder dan echte #foodbloggers. Dat zijn we namelijk nu schijnbaar.

En omdat je wordt uitgenodigd om op een vrijdagmiddag gratis drank te nuttigen en de photobooth bezet te houden, moet daar ook iets voor in ruil komen. Dat heurt zo. De reden dat we er waren moet overigens ook vermeld worden, maar daarover later meer.

Nu zijn wij niet bepaald mensen die makkelijk iets nieuws proberen, zeker niet als je daar a) voor naar buiten moet en b) niemand kent. Er is aardig wat voor nodig om ons er dan bij te krijgen. Zoals het idee van een vrijmibo met open bar (bingo!) in een hippe club (-1) met airhockey (yasss) en photo booth – you had me at photo booth.

Van 5 tot 7 in de Chin Chin Club, een tent zo hip dat Sara er nog nooit van gehoord had en Rachelle alleen van naam. Helaas betekent een vrijmibo voor veel mensen dat ze daarvoor nog moeten werken. Sara niet, Rachelle wel. Waar Sara dus keurig om 5 uur op de stoep stond – conform het uitdrukkelijke verzoek in de uitnodiging – kon Rachelle pas ergens na vijven op de fiets springen vanuit Nieuw-West. Wat er toen gebeurde, was van een ongemakkelijkheid zo puur en pijnlijk dat Sara’s oksels er nóg van klotsen als ze eraan terugdenkt.

Omringd door twintigjarige #influencers met casual knotjes, baande ze zich een weg naar de bar door een zee van gin-tonic. Daar nipten meisjes verveeld aan hun rietje, tot er een camera in de buurt kwam. Dan zetten ze grote ogen op, trokken ze hun mondhoek omhoog of maakten ze een subtiele duckface om het prachtige moment direct vast te leggen in hun Insta story met de vooraf gecommuniceerde hashtag #guiltypleasures.

Waaróm we hier waren, was nog altijd niet duidelijk. Dat Sara zich als een vis op het droge voelde (ondanks de witte wijn en cava die ze binnen tien minuten soldaat maakte) bleek des te meer toen ze na verwoede pogingen om praatjes te maken met veel te hippe food bloggers, haar heil zocht op het toilet, waar ze een paar keer diep ademhaalde, haar telefoon pakte en een solide zeven minuten bleef zitten.

Uiteindelijk verscheen daar Rachelle en was Sara in ieder geval niet meer alleen. Bovendien begon de alcohol te werken. Things were looking up. Tot het programma van start ging en een man die, zo bleek later, comedian was, zijn best deed om onze tenen zo te laten krommen dat ze onder de bal van onze voeten zouden verdwijnen.

Gelukkig (voor zowel ons als voor de “comedian”) werd een halfuur later dan eindelijk de reden onthuld. We waren hier voor niets minder dan de lancering van #bunlimited, kortom worsten op een broodje. En als er een ding is waar je zowel Sara als Rachelle blij mee kunt maken, nou, dan zijn het wel worsten. Al dan niet op een broodje. Vanaf daar werd het geheel stukken beter. Photo booths werden in gebruik genomen, worsten met toevoegingen naar eigen keuze (spekjes! roquefort! uitjes!) kwamen tevoorschijn en Gwenn van Heel Holland Bakt botste per ongeluk tegen een van ons aan. Een succes, al vraag je het ons.

Die worsten liggen wellicht op het moment van schrijven nog steeds onaangeraakt in onze koelkasten, maar dankzij de fijnproeverij weten we zeker dat daar op een brakke zondagmiddag binnenkort verandering in gaat komen. Een worst is een worst, tenslotte. En een vrijdagmiddagborrel wordt pas echt opgeleukt door een stelletje influencers die foto’s van zichzelf maken met said worst in hun mond. Beter dan dat wordt het niet, zo’n onbedoeld antropologisch experiment.